واژه «پاداشت» در متون قدیمی و فرهنگ‌های فارسی و کردی به معنای جزا و پاداش است. این کلمه هم برای پاداش نیکی و هم برای جزای بدی به کار رفته و نشان‌دهنده‌ی رابطه علت و معلول در رفتار انسان‌ها است. در نگارش کردی نیز «پاداشت» به معنی پاداش یا جزا برای اعمال انسان‌ها استفاده می‌شود.
در منابع کهن مانند تفسیر ابوالفتوح رازی، «پاداشت» به معنای جزا و سزا برای نیکی یا بدی ذکر شده است و به این معنا به کار رفته که اعمال انسان‌ها پاسخ و بازخورد خود را دارند، چه مثبت و چه منفی. معزی نیشابوری نیز در اشعار خود از این واژه برای بیان جزای مهر و کین انسان‌ها استفاده کرده است.
به طور خلاصه، «پاداشت» معادل «پاداش» است و مفهومی اخلاقی و اجتماعی دارد. این واژه بیانگر بازتاب رفتار و کردار انسان‌هاست و می‌تواند در معنای مثبت (ثواب، جزای نیکی) یا منفی (سزا، جزای بدی) به کار رود. در کردی و فارسی امروز نیز این مفهوم به شکل «پاداش» شناخته می‌شود و کاربرد عمومی دارد.