وشانی

باده نوشانی که مستند از صبوحی الست تا صباح روز حشر از راح و ریحان فارغند

ای حجت خراسان، کوته کن دست از هر ابلهی و سر اوشانی

چون چشم پوشانی ز من، چون روی گردانی ز من دل آه را میدان دهد، من گریه را دامان شوم

پزشک آسا یکی را جان همی فرسود با نشتر دگر یک را بنوشانید از آن جلاب جان پرور

خروشان حلقه حلقه صف شکن پیل به کوه آموخته جوشانیِ نیل