نگرش در روان‌شناسی به عنوان یک سازهٔ اساسی، مجموعه‌ای از باورها، احساسات و تمایلات رفتاری فرد نسبت به یک موضوع، شخص، گروه یا رویداد خاص تعریف می‌شود. این سازهٔ روان‌شناختی، نقش تعیین‌کننده‌ای در درک، پیش‌بینی و هدایت رفتارهای اجتماعی ایفا می‌کند. به بیان دیگر، نگرش یک فرد، دیدگاه کلی و باثبات او را شکل می‌دهد و به عنوان یک چارچوب ارزیابی، بر قضاوت‌ها و واکنش‌هایش تأثیر مستقیم می‌گذارد.
ساختار نگرش را معمولاً از سه مؤلفهٔ به هم پیوسته تشکیل می‌شود: مؤلفهٔ شناختی که شامل باورها و افکار، مؤلفهٔ عاطفی که شامل احساسات و هیجانات، و مؤلفهٔ رفتاری که شامل تمایلات و آمادگی‌ها برای عمل است. این سه عنصر در تعامل با یکدیگر، یک کل یکپارچه را به وجود می‌آورند که جهت‌گیری کلی فرد را مشخص می‌سازد. برای نمونه، نگرش یک فرد نسبت به سلامت ممکن است شامل باور به اهمیت ورزش (شناختی)، احساس لذت از فعالیت بدنی (عاطفی) و ثبت‌نام در یک باشگاه ورزشی (رفتاری) باشد.
مطالعه و تحلیل نگرش‌ها برای روان‌شناسان اجتماعی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است؛ چرا که نگرش‌ها به عنوان محرک‌های قدرتمند رفتار، در پدیده‌هایی همچون تغییر رفتار، پیشداوری، تبلیغات و روابط بین‌فردی نقش محوری دارند. درک فرآیند شکل‌گیری، تغییر و تأثیر نگرش‌ها، به متخصصان این حوزه امکان می‌دهد تا راهبردهای مؤثری برای ترویج رفتارهای مطلوب (مانند حفظ محیط‌زیست) و کاهش رفتارهای نامطلوب (مانند تعصبات اجتماعی) طراحی و اجرا نمایند.