معنی مولفه | لغت یاب

لغت نامه دهخدا

( مؤلفة ) مؤلفة. [ م ُ ءَل ْ ل َ ف َ ] ( ع ص ) تأنیث مؤلف. ج، مؤلفات. کتاب و رساله نوشته شده. ( از یادداشت مؤلف ). رجوع به مؤلف شود. || ( اصطلاح پزشکی ) مقابل مفرد. ( یادداشت مؤلف ). جمعکرده شده. ( غیاث ) ( آنندراج ): فلیخلص شحمه [ شحم الحنظل ] وحده من حبه و قشره الخارج ثم یخرج بوزنه مع الصمغ و الکتیراء و النشاستج مفردة و مؤلفة. ( تذکره ابن بیطار ). فأن سقیتها انساناً مفردة أومؤلفة مع الادویة. ( تذکره ابن البیطار ). || سازواری داده شده. الفت داده شده. موافقت افکنده شده.
- مؤلفةالقلوب؛ بعضی از سادات عرب که آن حضرت ( ص ) به استمالت دلهای ایشان و احسان و مودت درباره ایشان مأمور گردید واز صدقات به آنان مرحمت می فرمود یا برای دفع اذیت ویا جهت طمع در اسلام و یا برای آنکه در اسلام پایدار باشند و یا برای اینکه دیگران رغبت در اسلام کنند. ( ناظم الاطباء ).
- مؤلفة قلوبهم؛ مؤلفةالقلوب. اشراف مکه که پس از فتح مکه به پیامبر گرویدند چون صفوان بن امیه و ابوسفیان. و پیامبر صلوات اﷲ علیه عطیات آنان را بیش از دیگر صحابه قرار داد تا با دشمنان همدستی نکنند. قومی بوده اند از سران عرب که رسول ( ص ) به مدارات و عطای ایشان مأمور گشت تا دیگران را به اسلام رغبت افتد و پیغمبر امر فرمود تا مسلمانان با آنان دوستی کنند و از صدقات نصیبی برند و در صدد آزار مسلمین برنیایند. و نامهای آنان است: اقرع بن حابس، جبیربن مطعم، جدبن قیس، حارث بن هشام، حکیم بن حزام، حکیم بن طلق، حویطب بن عبدالعزی، خالدبن اسید، خالدبن قیس، زیدالخیل، سعیدبن یربوع، سهیل بن عمروبن عبدشمس العامری، سهیل بن عمرو الجمحی، عباس بن مرداس، عبدالرحمان بن یربوع، علأبن جاریة، علقمةبن علاثة، ابوالسنابل، عمروبن بعکک، عمروبن مرداس، عمیربن وهب، عیینةبن حصن، قیس بن عدی، قیس بن مخرمة، مالک بن عوف، مخرمةبن نوفل، معاویةبن ابی سفیان، مغیرةبن الحارث، نضیم بن الحارث بن علقمة، هشام بن عمرو رضی اﷲ عنهم. ( یادداشت مؤلف ): اًنما الصدقات للفقراء و المساکین و العاملین علیها و المؤلفة قلوبهم و فی الرقاب و الغارمین و فی سبیل اﷲ و ابن السبیل فریضة من اﷲ واﷲ علیم حکیم. ( قرآن 60/9 )؛ جز این نیست که زکات بر درویشان و مسکینان جایز است و عمل کنندگان را بر آن و قومی که الفت گرفته دلهایشان و آزاد کردن و وام دادن مفلس و در صرف کردن راه خدا و راه گذاران بی مال فرض کردنی از خدا و خدا دانای درست کردار است. ( از تفسیر ابوالفتوح رازی ج 5 ص 196 ).