واژه‌ی مخصوصاً قیدی است که در زبان فارسی و با ریشه‌ای عربی، به معنای به‌گونه‌ای ویژه، به‌طور خاص و علی‌الخصوص به کار می‌رود. این قید برای تأکید بر جنبه‌ای خاص از یک موضوع کلی یا جدا کردن بخشی مشخص از یک مجموعه استفاده می‌شود و نقش برجسته‌سازی و شفاف‌سازی در جمله را ایفا می‌کند. کاربرد اصلی آن، محدود کردن دامنه‌ی بحث و اشاره به موردی است که اهمیت بیشتری دارد.
ریشه‌شناسی و ارجاع
این واژه از ریشه‌ی خَصَّ گرفته شده و در متون کهن و جدید فارسی حضوری پررنگ دارد. به استناد منابع معتبری مانند فرهنگ ناظم‌الاطباء، برای به دست آوردن اطلاعات جزئی‌تر و مشروح‌تر در مورد این واژه، به مدخل خُصوصاً ارجاع داده می‌شود. این ارجاع‌دهی نشان‌دهنده‌ی پیوند معنایی نزدیک این دو شکل از واژه و مراجعه‌ی کاربر به منبع اصلی برای دریافت تعریف کامل‌تر است.
اهمیت در نگارش
رعایت دقیق املای این واژه، به‌ویژه استفاده‌ی صحیح از نیم‌فاصله در شکل اصلی آن مُخَصَّصاً، برای نگارش استاندارد و رسمی ضروری است. این دقتِ نگارشی نه‌تنها از بروز خطا جلوگیری می‌کند، بلکه نشان‌دهنده‌ی تسلط و توجه نویسنده به قواعد زبان فارسی است. بنابراین، به‌کارگیری این قید و هم‌خانواده‌های آن مانند خاص و اختصاصی با رعایت کامل قواعد دستوری و رسم‌الخط، بر غنای متون می‌افزاید.
