غضبان صفتی است که در زبان فارسی و عربی برای بیان حالتِ کسی که دچار خشم شده است، بهکار میرود. این واژه از ریشهٔ عربی غَضِبَ گرفته شده و در متون ادبی و رسمی بهجای واژههایی مانند خشمگین، قهرآلود و غضبنک نیز استفاده میشود. غضبان بهصورت صفت مشبه و بهمعنای کسی که وصف خشم در او پایدار است، شناخته میشود و بیانگر حالتی فراتر از خشم زودگذر است.
در منابع لغوی معتبری همچون منتهیالارب، غیاثاللغات و برهان قاطع، این واژه بهصورت مبسوط تعریف شده و به شکلهای جمعِ غضاب، غَضبی، غَضابی و غُضابی نیز اشاره شده است. این واژه در ادبیات کلاسیک و متون دینی ایران و جهان اسلام حضوری پررنگ دارد و برای توصیف حالت عاطفیِ شدید ناشی از رنجش، مورد استفاده قرار گرفته است. ازلحاظ نگارشی، توجه به املای درست این واژه همراه با نشانۀ «غ َ» بر اساس شیوۀ خطّ عربی و نیز رعایت نیمفاصله در ترکیبهایی مانند صفت مشبهه ضروری است. همچنین، کاربرد این کلمه در زبان امروز بیشتر در متون رسمی، ادبی و تاریخی دیده میشود و در گفتار عامیانه کمتر مورد استفاده قرار میگیرد.