صراح

شب که در پیمانه می می ریختم از بهر زیست بی لب لعلت صراحی وار چشمم خون گریست

صحبت خم به صراحی و قدح باد عزیز دیدن روی بزرگان جهان ما را بس

می ات در صراحی مدام است نظر جز به روی تو بر من حرام است

ساقی هوس آموزی جام از دل ما نیست تاوان صراحی که شکستیم ز خم گیر

در آتش است صراحی ز صبح خیزی من همیشه چشم قدح را به خواب می گیرم

صفای صفوت جام تو دید صوفی شهر به پیش آن چو صراحی نهاد سر به سجود