صبحگاهی

چون شمع صبحگاهی و چون لاله سحر هرگز به قیمتی نرسیده است خون ما

از گریبان خموشی هرکه آرد سر برون چون چراغ صبحگاهی خرج صرصر می‌شود

ای شده مغرور ملک نیمروز آگاه شو زان اثرهایی که آه صبحگاهی می‌کند

دانم دلت ببخشد بر اشک شب‏نشینان گر حال ما بپرسی از باد صبحگاهی»

برو به سیر گهی تازه، صبحگاهی خوش بیا به خانهٔ ما، باش یکشبی مهمان