شگا

که تا او بود شاه در پیشگاه ورا باشد ایران و گنج و سپاه

به آتشگاه می‌ماند درونم به کوه برف می‌ماند برونم

شادی و جوانی و پیشگاهی خواهی و ضعیفی و غم نخواهی

مراو را به فرمان آن کینه خواه کشان زار بردند در پیشگاه

مرا ز یار جفاکار نیست چشم وفا خطاست گر ز جفاپیشگان وفا جویم