معنی در فارسی کهن: در زبان فارسی کهن، «شا» بیشتر به معنای «شاه» یا «پادشاه» آمده و در واقع شکل کوتاهشده یا مخفف آن است. این کاربرد در ترکیباتی چون پادشا و شاهنشا نیز دیده میشود و در گفتار محاورهای آن زمان، «شا» گاه به تنهایی برای اشاره به شاه به کار میرفته است.
معنی در عبری، ترکی: در عبری، گفتهاند که «شا» به معنی درخت یا جایگاه است و در ترکی، این واژه معادل چای (رودخانه) میباشد. همچنین در برخی متون، آن را به عنوان صورت کوتاهشدهی «شاد» آوردهاند، که به معنی خرم، خوشحال و خجسته است و در نامهای ترکیبی چون احمشا (احمدشاد) و محمشا (محمدشاد) دیده میشود.
در الفبای سیریلیک: در الفبای سیریلیک که در زبانهایی مانند روسی، بلغاری و صربی استفاده میشود، «شا» نام یکی از حروف این خط است و معادل حرف «ش» در فارسی بهکار میرود. این حرف در سیریلیک به شکل Ш (حرف بزرگ) و ш (حرف کوچک) نوشته میشود و صدای /ʃ/ (ش) را نشان میدهد.
در علوم قرآنی: افزون بر این، در حوزه علوم قرآنی، «شا» علامتی برای قاریان اهل شام است که در شمارش آیات قرآن از آن استفاده میشده است. در نسخههای قدیم قرآن، اختلاف جزئی میان شمار آیات در قرائتهای مکی، مدنی، کوفی و شامی وجود داشت، و علامت «شا» در کنار شماره آیات، نشان میداد که آن آیه طبق شمارش قاریان شام محاسبه شده است.
شا. ( اِ ) شاه. ( ناظم الاطباء ). مخفف شاه است. رجوع به شاه و پادشاه شود.
شا. ( ترکی، اِ ) چای یعنی رودخانه. ( ناظم الاطباء ).
شا. ( اِ ) جای. جا. این معنی از زبان عبری است. ( شعوری ). || نام نوعی از درختان میوه دار است. و این معنی اززبان عبری است. ( شعوری ): «اصل » ( موسی ) بعبرانی موشااست. مو بمعنی آب است و شا بمعنی درخت. چه موسی را کنار آب و درخت یافتند. ( المعرب جوالیقی ص 302 ).
شا. ( ص ) مختصر شاد است که از شادی باشد. ( برهان ).مختصر شادباش. ( فرهنگ خطی ). || گاه در اسماء اعلام جزء مؤخر را تشکیل دهد: احمشا، محمشا، فرخشا که در اصل: احمدشاد، محمدشاد، فرخشاد آمده است.
( صفت ) ۱ - خوش خرم مسرور خوشحال خشنود مقابل اندوهگین غمگین مغموم مهموم. ۲ - خجسته مبارک. ۳ - در بعضی اسمها به صورت جزو موخر آید: احمشاد ( احمد شاد ) محمشاد ( محمد شاد )
جای جا این معنی از زبان عبری است یا نام نوعی از درختان میوه دار است.
شا یکی از حروف الفبای سیریلیک می باشد که معادل حرف فارسی ش می باشد.
[ویکی فقه] شا، علامت «آیه» نزد قاریان شام را می گویند.
بین قاریان در عدد آیات بعضی از سوره های قرآن مجید- بدون آن که در حروف و کلمات آیات زیاده یا نقصانی باشد -اختلاف است. «شا» علامت «شامی» است در موردی که قاریان اهل شام با اهل مکه و مدینه و کوفه در آیه اختلاف دارند.
مثال
مانند: آیه ۳۹ سوره توبه که قاریان شام تا (عذابا الیما) را یک آیه و بخش بعدی را آیه دیگری شمرده اند؛ ولی دیگران هر دو بخش را یک آیه می دانند.
اصح شمارش آیات
شماره آیات اهل کوفه، اصح اعداد است؛ زیرا مستند به امام علی علیه السّلام است.
عناوین مرتبط
...
بصورت شاه نیز تحریر میشود ولی اغلب در تلفظ همان شا است که مسموع میگردد. هیچ توصیفی برای این واژه قابل ارائه نیست و دو عبارت پادشا و شاهنشا مشتق شده از اصطلاح شا هستند.
