سکوا یا سکبا که در منابع لغوی به عنوان آش یا شوربایی متشکل از گوشت، بلغور و سرکه تعریف شده است، نمایانگر یکی از غذاهای سنتی و اصیل ایرانی است. این نام که از ترکیب سرکه و وا (به معنی با یا ابا) تشکیل شده، به ماهیت ترش و مطبوع این خوراک اشاره دارد و نشان‌دهنده قدمت استفاده از سرکه در آشپزی ایرانی است. بررسی ریشه‌شناسی نام سکبا گواهی بر قدمت و اصالت این غذا در فرهنگ غذایی ایران است. سک یا سرکه»خود از دیرباز در سبد غذایی ایرانیان جای داشته و به عنوان چاشنی، نگه‌دارنده و حتی داروی سنتی مورد استفاده قرار می‌گرفته است. ترکیب آن با «وا»، که در زبان فارسی باستان به معنای با یا همراه به کار می‌رفته، به وضوح به ماهیت ترکیبی این غذا اشاره دارد؛ یعنی خوراکی که سرکه را با خود دارد. این تلفیق واژگانی، تصویری از آش و ترشی مطبوع آن را در ذهن تداعی می‌کند.
این غذا که در گذشته نیز شناخته شده بوده، بخشی از میراث آشپزی غنی ایران را تشکیل می‌دهد. اسناد تاریخی و متون قدیمی آشپزی، اگرچه ممکن است با جزئیات کامل دستور تهیه امروزین آن مطابقت نداشته باشند، اما اشاراتی به وجود خوراک‌های مشابه با پایه ترشی و گوشت دارند که می‌توانند سرمنشاء آش سکبا باشند. در دوران گذشته، سرکه به دلیل قابلیت نگهداری مواد غذایی و همچنین طعم‌دهی منحصر به فرد، نقش مهمی در طبخ غذاها ایفا می‌کرد. همچنین، بلغور به عنوان منبع اصلی کربوهیدرات و پروتئین، ماده‌ای رایج در سفره‌های ایرانی بوده است. ترکیب این دو با گوشت، غذایی مقوی و اقتصادی را پدید می‌آورد که با ذائقه و نیازهای تغذیه‌ای جامعه آن دوران همخوانی داشته است. بنابراین، آش سکبا صرفاً یک خوراک نیست، بلکه بازتابی از دانش آشپزی، ذائقه و سنت‌های دیرینه ایرانیان است.