واژه‌ی «رَه‌زَنی» که در متون قدیمی به صورت رَهزنی نیز ثبت شده است، به صورت یک اسم مصدر مرکب به کار می‌رود. این واژه به‌طور کامل معادل و هم‌معنی اصطلاح راهزنی است و به عمل و حرفه‌ی راهزن اشاره دارد. در واقع، این کلمه هم به فعالیت مجرمانه‌ی حمله به کاروان‌ها و مسافران در جاده‌ها و هم به صفت و ویژگی فردی که این اعمال را انجام می‌دهد، اطلاق می‌شود.
از نظر تاریخی، رهزنی پدیده‌ای اجتماعی بوده که در دوره‌های مختلف به دلایل گوناگون اقتصادی و ناامنی‌های سیاسی رواج داشته است. راه‌زنان معمولاً در گذرگاه‌های کوهستانی و مسیرهای دورافتاده که امکان نظارت حکومتی در آن‌ها کمتر بود، به کمین مسافران و کاروان‌های تجاری می‌نشستند و اموال آنان را به یغما می‌بردند. این پدیده در ادبیات کهن ایران نیز بازتاب گسترده‌ای داشته و اغلب نماد بی‌عدالتی و ناامنی به شمار می‌رفته است. در زبان فارسی معیار، شکل صحیح و کامل این واژه با رعایت نیم‌فاصله راهزنی است و تلفظ درست آن بر اساس قواعد زبان فارسی، «راه / زنی» می‌باشد. کاربرد این واژه در متون رسمی و ادبی با این شکل و املا توصیه می‌شود تا از هرگونه ابهام در خوانش و معنای واژه جلوگیری به عمل آید.
