آهل

این کلمه در زبان فارسی دارای معانی متنوعی است که شامل موارد زیر می‌باشد:

مرد صاحب زن و فرزند: آهل به مردی اطلاق می‌شود که دارای خانواده، یعنی زن و فرزندان است. این واژه به افرادی اشاره دارد که در چارچوب خانواده به زندگی خود ادامه می‌دهند و مسئولیت‌های خانوادگی را بر عهده دارند.

خانواده و فامیل: این کلمه همچنین به گروهی از افراد مرتبط به یکدیگر مانند خانواده، فامیل یا عشیره اشاره دارد. این واژه به پیوندهای خونی و اجتماعی میان افراد یک خانواده یا قوم اشاره می‌کند و نشان‌دهنده حس تعلق به یک گروه است.

جای آباد و پرمردم: در این معنا، آهل به مکانی اطلاق می‌شود که امکانات زندگی خوبی دارد و به همین دلیل افراد زیادی در آنجا ساکن هستند. این مکان دارای فعالیت‌های اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی متنوعی است که به رونق آن کمک می‌کند.

آباد کننده: این کلمه به معنای کسی است که به آبادانی یا ساخت و ساز یک مکان کمک می‌کند. این واژه به افرادی اشاره دارد که در بهبود و توسعه فضاهای زندگی و زیستگاه‌ها نقش دارند و می‌توانند در زمینه‌های عمرانی و اجتماعی فعالیت کنند.

شایسته و سزاوار: در این معنا، آهل به کسانی اشاره دارد که شایستگی یا سزاواری برای دریافت احترام یا توجه دارند. این کاربرد در زمینه‌های اجتماعی و فرهنگی به کار می‌رود و به ویژگی‌های مثبت افراد اشاره دارد.

نجیب و اصیل: در این کاربرد، آهل به معنای نجیب و اصیل است و به افرادی اشاره می‌کند که دارای خصلت‌های مثبت اخلاقی و فرهنگی هستند. این واژه به افرادی اطلاق می‌شود که از نظر اجتماعی و خانوادگی دارای ریشه و اعتبار هستند.

تصویر معنی آهل

لغت نامه دهخدا

( آهل ) آهل. [ هَِ ] ( ع ص ) آنکه او را زن باشد. || بامردم. باسکنه. آبادان. آبادان بمردم. پرمردم. باکسان. || آبادکننده. ( مقدمةالادب زمخشری ).
اهل. [ اَ ] ( ع ص، اِ ) شایسته و سزاوار. ( مؤید الفضلاء ) ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). گویند: هو اهل لکذا. واحد و جمع در آن یکسان است. ج، اهلون و اهالی و آهال و اَهلات و اَهَلات. ( منتهی الارب ). لایق. مستحق. صالح. ازدر. درخور. سزاوار. بایا. بایسته:
سوی تو نیامده ست پیغمبر
یا تو نه سزا و اهل پیغامی.ناصرخسرو.گر اهل آفرین نیمی هرگز
جهال چون کنندی نفرینم.ناصرخسرو.ای از گل دوستی سرشته تن تو
شد خربزه اهل تیغ چون دشمن تو
خون ریختن خربزه در گردن من
لیکن دیت خربزه بر گردن تو.سوزنی.- اهل بودن؛ شایسته بودن.
- || موافق بودن.
|| باشنده. مقیم. ساکن. ساکن محلی. مقیم جایی. مردم سرزمین. کسان جایی. ( از کشاف اصطلاحات الفنون ). ج،اهالی: اهل جمله آن ولایات گردن بر...تا نام ما بر آن نشیند و بضبط ما آراسته گردد. ( تاریخ بیهقی ).
ز شاه بینم دلهای اهل حضرت شاد
هزار رحمت بر شاه و اهل حضرت باد.مسعودسعد.نازم به خرابات که اهلش اهل است
گر نیک نظر کنی بدش هم سهل است.( منسوب به خیام ).چون ظن افتاد که اهل خانه را خواب ربود مقدم دزدان بگفت شولم شولم. ( کلیله و دمنه ). و بزرجمهر بحضور برزویه و تمامی اهل مملکت این باب بخواند. ( کلیله و دمنه ).
آفتاب شرف و حشمت وسلطان شرف
نورگسترد و ضیا بر نسف و اهل نسف.سوزنی.سخنش معجز دهر آمد، از این به سخنان
بخدا گر شنوند اهل عجم یا یابند.خاقانی.اهل صفاهان مرا بدی ز چه گویند
من چه خطا کرده ام بجای صفاهان.خاقانی.گوهر بمیان زر برآمیخت
چون ریگ بر اهل مکه میریخت.نظامی.چو بدعهد را نیک خواهی به دهر
بدی خواستی برهمه اهل شهر.سعدی.زورمندی مکن بر اهل زمین
تا دعایی بر آسمان نرود.سعدی.چه نیکبخت کسانی که اهل شیرازند
که زیر بال همای بلندپروازند.سعدی.کسی کو بتابد ز محراب روی
به کفرش گواهی دهند اهل کوی.

فرهنگ معین

( آهل ) (هِ ) [ ع. ] (ص. ) مردی که زن و فرزند داشته باشد.
( اَ ) [ ع. ] ۱ - (اِ. ) خانواده. ۲ - مردمی که در یک جا ساکن باشند. ۳ - (ص. ) شایسته، سزاوار. ۴ - نجیب، اصیل. ۵ - آن که در جایی زاده شده. ۶ - خواستار، وابسته یا معتاد به چیزی. ۷ - آن که دارندة خصوصیتی است. ج. اهالی.

فرهنگ فارسی

( آهل ) آنکه او را زن باشد آبادان آباد کننده
شایسته، سزاوار، به معنی خانواده، فامیل، افرادخانواده وعشیره، قوم وخویش، خاندان، کسانی که دریکجااقامت دارند، مردی ک
( اسم ) زربین
انس گرفتن به کسی یا چیزی

دانشنامه عمومی

آهل (شوولمه). آهل ( به آلمانی: Ahle ) یک رود در آلمان است که در اوزلار واقع شده است.
اهل (لامرد). اَهِل شهری است در جنوب استان فارس ایران. این شهر در بخش اشکنان از توابع شهرستان لامرد قرار گرفته است. نام قدیم این شهر کوچک نهل بوده است که نام پادشاهی است در روزگار ساسانیان. آثار بسیاری از سنگ و ساروج در این شهر وجود دارد که قدمت آن ها به ۱۵۰۰ سال پیش می رسد. [ نیازمند منبع]
بر پایه سرشماری عمومی نفوس و مسکن در سال ۱۳۹۵ جمعیت این شهر ۳٬۱۷۹ تن ( در ۸۳۹ خانوار ) بوده است.
اَهِل شهری با مردمانی با صفا و مهمان نواز و کوچک ترین شهر ایران می باشد؛ و دین مردمان اَهِل مسلمان ( شیعه وسنی ) اَهِـل شهری کوچک و کم جمعیت اما زیبا و تاریخی است به همین دلیل دارای آثارهای با قدمت بیش از هزار سال می باشد، اهل در بخش اشکنان، شهرستان لامرد واستان فارس واقع شده است. ناشر:محمد جمالی
براساس اطلاعات موجود در مرکز آمار ایران، شهر اَهِل در موقعیت ۵۳درجه و۳۵ دقیقه طول جغرافیایی و ۲۷ درجه و ۱۰ دقیقه عرض جغرافیایی قرار دارد و از شمال به رودخانه مهران، از جنوب به ارتفاعات کوه کلاسالار و بوچیر، از شرق به روستای کدیان و از غرب به روستای مزبهو و مرکز بخش ختم می گردد. این شهر در سه کیلومتری شرق اشکنان ( مرکز بخش )، ۵۵ کیلومتری لامرد ( مرکز شهرستان )، ۱۷۵ کیلومتری جنوب غربی لارستان، ۱۱۵ کیلومتری غرب بستک و۳۷۵ کیلومتری جنوب شیراز واقع است. شهر اَهِل از سمت غرب به بخش جناح استان هرمزگان محدود است. آب و هوای آن گرم و خشک است که حداقل دمای آن در زمستان به ۵/۶ درجه سانتی گراد و حداکثر دمای آن در تابستان به ۵/۴۵ درجه سانتی گراد می رسد، میزان بارندگی در این شهر از۱۰۵تا۱۲۹میلی متر متغیر است. درصد رطوبت هوا حداقل ۱۷٪ و حداکثر به ۶۰٪ می رسد. در تابستان بر اثر وزش بادهای موسومی که در محل به آن باد کوش می گویند و از طرف دریای عمان و هند می وزد باعث ریزش باران های موسومی به نام حـَمِنه می گردد. ارتفاع اَهِل از سطح دریا ۸۵۰ تا ۹۰۰متر و دمای متوسط آن ۲۴درجه سانتی گراد می باشد. وسعت حوضه استحفاظی شهر ۶۴ کیلومتر و وسعت محدودهٔ خدماتی آن ۱۰ کیلومتر مربع می باشد این شهر دارای ۱۶۰۰خانوار و ۵۷۰۱ نفر جمعیت بوده که میزان رشد سالانه جمعیت آن ۹/۳ است.
زبان مردم اَهِل همان زبان اچمی می باشد. در واقع اَهِلی یکی از لهجه های گویش زیرسویی این زبان به شمار می رود و برای اطلاع از ساختار دستوری، واژگانی، معنی شناختی، آواشناختی، واج شناختی و نحو این گویش باید به مادر این گویش یعنی اچمی مراجعه کنیم. در ذیل نگاهی گذرا داریم به تعاریفی که نویسندگان متفاوت ایرانی و خارجی در مورد این زبان ارائه داده اند و سپس نیز به کارهای تحقیقی انجام شده در این مورد اشاره می کنیم: محمد کریمی نژاد ( ۱۳۸۱ ) این زبان را "اچمی" نامیده و در این مورد چنین می نویسد که "این زبان شاخه ای از زبان بازمانده پارسیک و پارسی عهد ساسانی بوده و زبان پهلوی نیز شکل دگرگون شده وتحول یافته زبان دوره هخامنشیان بوده است. فارسی دوره ساسانی که به نام های فارسی میانه، پارسیک، پارسی و پهلوی ساسانی خوانده می شود، حدفاصل بین فارسی عهد باستان و فارسی دری و جدید می باشد. زبان اچمی و چند زبان دیگر مناطق پیرامونی فلات ایران ( کردی، بلوچی، لری، مازندرانی، گیلکی و شماری دیگر ) ظاهراً شکل بازمانده و متحول شده گویش های مختلف پهلوی اند. از رهگذر شباهت های واژگانی و ساختاری بین آن ها می توان به قرابت های آن ها با یکدیگر پی برد ( و نیز به قرابت هر یک با پهلوی به واسطه همان گونه شباهت ها میان هر یک از آن ها با پهلوی ). اختصاصاً در مورد اچمی، می توان به یک مورد منحصربه فرد شباهت بین آن و زبان پهلوی اشاره کرد. این مورد عبارت است از تفاوت بین چگونگی تصریف افعال لازم و متعدی. ( خنجی، ۱۳۸۴: ۱۵ ). وی در مورد قلمرو این زبان ونوع مردم شناسی آن چنین می نویسد که علاوه بر لارستان فارس، برخی از کرانه هاو جزایر ایرانی خلیج فارس، کشورهای آن سوی خلیج فارس ( امارات متحده عربی، قطر، بحرین، و به درجات کمتر کویت و عمان ) نیز بدین زبان تکلم می کنند. محقق:سلطان اورنگ - منتشرکننده: حاتم حاتمی

دانشنامه آزاد فارسی

اَهِل
شهری در استان فارس، شهرستان لامرد، بخش اشکنان. با ارتفاعی حدود ۳۹۵ متر، در منطقه ای کوه پایه ای، در ۳۰۵کیلومتری جنوب شرقی شیراز و ۶۵کیلومتری شرق جنوبی لامرد، دامنۀ شمالی کوه کلاسالار، ۱۶کیلومتری شرق جنوبی اشکنان، سر راه روستایی اشکنان به کمشک و جناح، قرار دارد. اقلیم آن نیز گرم و خشک است.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اهل در معانی همسر و نیز خانواده و همچنین خویشاوندان به کار رفته است.
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ج۱، ص۷۶۱.
...
[ویکی الکتاب] معنی أُهِلَّ: ذبح شده
معنی أَهْلِ: اهل-خانواده (خواص آدمی از زن و فرزند و عیال است.کلمه اهل به معنای آن کسی است که: یک خانه، او و مثل او را در خود جمع میکند و یا خویشاوندی و یا دین آنان را جمع مینماید، پس اهل خانه و اهل دین و اهل بیت، به معنای کسانی است که یک خانه و یک دین و یک د...
معنی أَحَلَّ: حلال کرد-گره گشود
معنی أُحِلَّ: حلال شد
معنی نَادِیَه: اهل مجلس و انجمنش (کلمه نادی به معنای مجلس است، و در عبارت "فَلْیَدْعُ نَادِیَه " مراد از مجلس، اهل مجلس است، میفرماید: وقتی او را گرفتیم اهل مجلس خود را به کمک بخواند )
معنی أَهْلَنَا: اهل ما-خانواده ما
معنی أَصْحَابُ: اهل-همنشینان-رهروان
معنی أَهْلَکَ: اهل تو-خانواده تو
معنی یَأْتِینَ ﭐلْفَاحِشَةَ: آن زنان مرتکب زنا می شوند (فاحشه:طبق روایات وارده از ائمه اهل بیت (علیهمالسلام) گناهی ظاهر و فاش از قبیل زنا و یا ناسزا و یا اذیت اهل خانه)
معنی یَأْتِینَ بِفَاحِشَةٍ: که آن زنان مرتکب زنا شوند (فاحشه:طبق روایات وارده از ائمه اهل بیت (علیهمالسلام) گناهی ظاهر و فاش از قبیل زنا و یا ناسزا و یا اذیت اهل خانه)
معنی ءَالَ: خاندان - فرزندان (برخی آن را تغییر یافته کلمه "اهل" می دانند)
تکرار در قرآن: ۱۵۳(بار)
«اهل» به معنای نزدیکان و خاصان انسان است; اعم از این که بستگان نزدیک او باشند و یا همفکران و همگامان و اطرافیان.
خانواده. خاندان. در مفردات گوید: اهل الرجل در اصل کسانی‏اند که با او در یک خانه زندگی می‏کنند بعد به طور مجاز به کسانی که او و آنها را یک نسب جمع می‏کند اهل بیت آن مرد گفته‏اند. در قاموس گوید: اهل مرد، عشیره و اقربای اوست و اهل الامر. الیان امراند، اهل خانه، ساکنان آنست و اهل مذهب، عقیده مندان آن می‏باشد و... در قرآن مجید آمده: «اَهْلُ الْکِتابِ، اَهْلُ الاِنْجیلِ، اَهْلُ الْقُری‏، اَهْلُ الْمَدینَةِ، اَهْلُ الْبَیْتِ، اَهْلُ الذِّکْرِ، اَهْلُ هذِهِ الْقَرِیَةِ، اَهْلُ النّار، اَهْلُ الْتَقْوی‏، و اَهْلُ الْمَغْفِرَة». نا گفته نماند بنا بر استعمال قرآن مجید، و گفته اهل لغت اهل در صورتی استعمال می‏شود که میان یک عده افراد، پیوند جامعی بوده باشد مثل پدر، شهر، کتاب، علم و غیره و میان جامع و آن افراد انسی و الفتی لازم است و کلمه اهل به آن جامع اضافه می‏شود مثل اهل الکتاب. اهلی: در مقابل وحشی است که به معنی کنار و نا آشناست. قرآن کریم آنرا که با پیامبری هم عقیده باشند و به او ایمان آورند اهل او و ذریّه او می‏داند و کسانی را که فرزند نسبی وی باشند در صورت ایمان نیاوردن از اهل او بیرون می‏داند درباره حضرت نوح آمده که: نوح بعد از طوفان و غرق شدن پسرش گفت: یعنی خدایا پسرم از اهل من است و وعده تو حق است وعده دادی بودی که اهل مرا از غرق نجات دهی پس چرا پسرم غرق شد؟ خدا در جواب فرمود یعنی او حتماً از اهل تو نیست او عمل غیر صالح است. در اینجا ملاحظه می‏کنیم که فرزند نوح در اثر کفر از اهل او خارج می‏شود و در جای دیگر چنین آمده این دو آیه صریح‏اند در اینکه نوح و آنان که با او بودند همه نجات یافتند و دیگران همه هلاک شدند در اینجاست که پیروان نوح، اولاد او و اهل او شمرده شده‏اند، می‏گوید: فقط فرزندان او را باقی گذاریم حال آنکه در دو آیه قبل خواندیم تمام آنان که با او بودند نجات یافتند، می‏گوید او و اهل او را از غصه بزرگ نجات دادیم حال آنکه تمام پیروان او را نجات داد، در جای دیگر او را نجات داد، در جای دیگر آمده، در اینجا نیز فقط از نجات اهلش صحبت شده می‏دانیم که پیروان داخل در اهل‏اند، بقیه مطلب در «آل» دیده شود.