ایهام

این واژه در لغت به معنای به گمان انداختن و پوشاندن، در اصطلاح بدیع، عبارت است از به کار بردن کلمه یا عبارتی در سخن که دارای دو معنی باشد؛ یک معنی نزدیک به ذهن و آشکار، و دیگری دور از ذهن و پنهان. معمولاً منظور گوینده، معنای دورتر است و از این طریق، مقصود خود را پوشیده می‌دارد. برای مثال: امشب صدای تیشه از بیستون نیامد/ شاید به خواب شیرین فرهاد رفته باشد. در این بیت، واژه شیرین هم به معنای صفت خواب فرهاد است و هم نام معشوق او. منظور اصلی شاعر در اینجا، معنای دوم است. این واژه را با اصطلاحات دیگری همچون توریه، توهیم و تخییل نیز می‌شناسند. انواع مختلفی دارد که برخی از آن‌ها عبارتند از:  تام، حالتی است که کلمه ایهام‌دار بیش از دو معنی داشته باشد و مشخص نباشد که منظور گوینده کدام یک از آن معانی است. تناسب، معنایی که مورد نظر گوینده نیست، با کلمه‌ای دیگر در متن تناسب معنایی داشته باشد. توکید، هنگامی است که یک کلمه یا عبارت تکرار شود و در هر بار تکرار، معنایی متفاوت داشته باشد. تضاد که برعکس تناسب، در این نوع، معنایی که مورد نظر نیست، با کلمه یا اجزای دیگر کلام تضاد معنایی داشته باشد. نوع عکس که در این حالت، کلمه ایهام‌دار تکرار می‌شود؛ به طوری که غالباً کلمه دوم دارای ایهام است و کلمه اول خیر.