الوهیت

الوهیت واژه‌ای است که به معنای خداوندی یا مقام الهی می‌باشد و به ویژگی‌ها و صفات خداوند می‌پردازد.

ویژگی‌ها و معانی

خداوندی: الوهیت به معنای وجود و طبیعت خداوند است. به عبارت دیگر، این واژه به ویژگی‌های خاص خداوند مانند بی‌نهایتی، قدرت، علم و حکمت اشاره دارد.

صفات الهی: در فلسفه و کلام اسلامی، این اصطلاح به بررسی صفات خداوند پرداخته و ویژگی‌هایی مانند رحمت، عدل، علم و قدرت را مورد بحث قرار می‌دهد.

مفاهیم مذهبی: در متون مذهبی، الوهیت به عنوان موضوعی بنیادی مورد توجه قرار می‌گیرد. این موضوع شامل مباحثی چون توحید (یگانگی خداوند) و ارتباط بین خدا و مخلوقاتش است.

تعبیرات عرفانی: در عرفان، الوهیت به معنای درک عمیق‌تری از وجود خداوند و ارتباط انسان با عالم غیب و حقیقت‌های معنوی است.

تصویر معنی الوهیت

لغت نامه دهخدا

الوهیت. [ اُ هی ی َ ] ( ع مص جعلی، اِمص ) الوهیة. خدایی. ربوبیت. معبودیت. خدا بودن: بغرور این مملک دعوی الوهیت کرد. ( گلستان ). رجوع به الوهیة و الوهة شود. || ( اصطلاح تصوف ) نام مرتبه ای است جامع تمامی مراتب اسماء و صفات. صاحب الانسان الکامل گوید:الوهیت جمع حقایق وجود و حفظ آن حقایق هریک در مرتبت خود آن است، و مراد از «حقایق وجود» احکام مظاهر وجود یا ظاهرشونده در آن مظاهر است یعنی حق و خلق. پس الوهیت شمول مراتب الهیه و کونیه، و دادن هر صاحب حقی است حقش را از مرتبه وجود. و اﷲ نام صاحب این مرتبه است و آن جز برای ذات واجب الوجود نیست و بدین سبب بلندترین مظاهر ذات الوهیت است زیرا او بر هر مظهری احاطه دارد. پس الوهیت ام الکتاب، و قرآن احدیت، و فرقان و احدیت، و کتاب مجید رحمانیت میباشد و همه آنها اعتباری است و گرنه به اعتبار اول که اصطلاح قوم بر آن مبنی است ام الکتاب ماهیت کنه ذات، و قرآن ذات،و فرقان صفات و کتاب وجود مطلق باشد، و میان این دوقول اختلافی جز در عبارت نیست و هر دو در معنی یکسانند پس بالاترین مرتبه ای که تحت الوهیت است احدیت میباشد و واحدیت یکی از تنزلات حق از احدیت است، بنابراین بالاترین مرتبه ها که واحدیت را شامل است رحمانیت، و بالاترین مظاهر رحمانیت در ربوبیت و بالاترین مراتب ربوبیت، در نام «ملک » است پس ملائکه تحت ربوبیت، و ربوبیت تحت رحمانیت و رحمانیت تحت واحدیت و واحدیت تحت احدیت و احدیت تحت الوهیت است زیرا الوهیت اعطاء حقایق وجود و غیر وجود است حق آنها را با احاطه و شمول. و احدیت حقیقتی از حقایق وجود است پس الوهیت بالاتر میباشد، و از اینروست که نام او «اﷲ» بالاترین اسماء، و نیز بالاتر از نام وی «احد» است - انتهی. ( از کشاف اصطلاحات الفنون، ذیل الوهیت ). و رجوع به «اﷲ» شود.
الوهیة. [ اُ هی ی َ ] ( ع مص جعلی، اِمص ) پرستش و معبودیت. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). ربوبیت. خدایی. اُلوهَة. رجوع به الوهة و الوهیت شود.

فرهنگ معین

(اُ لُ یَّ ) [ ع. ] (مص جع. ) خدایی، مقام الهی.

فرهنگ عمید

۱. صفت خدایی، مقام الهی، ذات باری تعالی.
۲. خدایی.

فرهنگ فارسی

الوهه: صفت خدایی، مقام الهی، ذات باری تعالی، خدایی
( مصدر ) خدایی مقام الهی. یا حضرت الوهیت. حضرت باری تعالی.

دانشنامه عمومی

الوهیت یا خدا موجودی فراطبیعی است که الهی یا مقدس انگاشته می شود. دیکشنری آکسفورد، الوهیت را ایزد یا ایزدبانو و یا هر آنچه که به عنوان امری الهی مورد احترام است می داند. سی. اسکات لیتلتون، الوهیت را "وجودی با قدرت های فراتر از انسان های عادی که به طور مثبت یا منفی با انسان ها در تماس است؛ به گونه ای که آنها را به سطوح جدیدی از هوشیاری، ورای مشغله های زمینی زندگی عادی می برد. " می داند.
الوهیّت، صفت آغازین یا ماهیت کنه ذات الهى است. این اصطلاح در صوفیه، اسم مرتبه ‏ای است که جامع تمام مراتب اسماء و صفات خدا است. به عبارت دیگر اسم تمام حقایق است که آنها را در مراتب خود حفظ مى‏ کند. اگر لفظ الوهیت به چیزى اضافه شود به الهى بودن آن، دلالت مى‏ کند. مثلا مى ‏گوییم: الوهیّت جمال، الوهیّت حب و الوهیّت مال.