الملوک

واژهٔ ملک از ریشه‌ای کهن در زبان‌های سامی سرچشمه گرفته و در زبان عربی به‌کار رفته است. این واژه در اصل به معنای مالکیت، قدرت و حاکمیت بر چیزی یا کسی است. صورت فعلى این ریشه، مَلَكَ - یَمْلِكُ به‌معنای در اختیار داشتن و صاحب بودن می‌باشد. این مفهوم بنیادین، خاستگاه گسترهٔ وسیعی از مشتقات این ریشه در زبان عربی شده است. این واژه با همین معنا و تلفظ به زبان فارسی نیز راه یافته و در متون کهن و جدید فارسی حضوری پررنگ و دیرینه دارد. کاربرد آن در فارسی، اغلب براى اشاره به دارایی غیرمنقول، سرزمین تحت حاکمیت و مقام سلطنت به‌کار مى‌رود. همچنین، این واژه به‌صورت ترکیبى در واژگانی چون ملکوت، ملک‌داری و ملک‌ده نیز نمود یافته و دامنهٔ معنایی خود را گسترش داده است. با توجه به بررسی‌های انجام‌شده بر پایهٔ متون معتبر، این واژه در مجموع ۲۰۶ بار در منابع مورد مطالعه به‌کار رفته که این بسامد چشمگیر، گواهى بر اهمیت این مفهوم در متون اسلامى و ادبیات فارسى و عربى است. این تکرار قابل‌توجه، جایگاه محوری مفهوم مالکیت، حکمرانی و اقتدار را در بستر فرهنگی و دینی این جوامع به خوبی نمایان می‌سازد.