اقامتگاه به معنای مکانی است که فرد یا گروهی برای مدتی مشخص در آن زندگی یا توقف می‌کنند. این واژه می‌تواند شامل خانه، آپارتمان، مهمانسرا یا هر محل سکونت موقت یا دائم باشد و صرفاً محدود به فضای مسکونی نیست. مهمترین ویژگی اقامتگاه، فراهم کردن شرایط سکونت و آسایش برای ساکنان آن است و معمولاً دارای امکانات پایه‌ای مانند خواب، غذا و بهداشت است.
این مکان‌ها نقش مهمی در زندگی روزمره افراد ایفا می‌کند، زیرا علاوه بر تأمین نیازهای زیستی، محیطی برای استراحت، امنیت و پناه فراهم می‌آورد. بسته به نوع اقامتگاه، می‌تواند مقاصد متفاوتی داشته باشد؛ برخی از آنها برای سفر و گردشگری هستند، برخی برای زندگی دائم و برخی نیز به منظور فعالیت‌های کاری یا تحصیلی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
به طور کلی، اقامتگاه نمایانگر مکان و موقعیتی است که انسان در آن آرامش، امنیت و امکانات لازم برای ادامه زندگی را پیدا می‌کند. اهمیت آن تنها در فراهم کردن سرپناه نیست، بلکه نقش اجتماعی و روانی نیز دارد، زیرا محل تعاملات خانوادگی، استراحت و برنامه‌ریزی روزانه افراد است. آنها با توجه به نوع و کاربردشان، استانداردهای متفاوتی دارند که کیفیت زندگی ساکنان را تعیین می‌کنند.