استقبال کردن در زبان فارسی، عملی چندوجهی است که مفاهیمی چون پیشواز رفتن، خوشامدگویی صمیمانه و پذیرش همراه با رضایت خاطر را در بر می‌گیرد. این عبارت که از ترکیب اسم استقبال به معنای پیش فراشدن یا روی آوردن و فعل کمکی کردن ساخته شده، بار معنایی عمیقی دارد. در اصل، استقبال کردن نشان‌دهنده یک کنش فعال و داوطلبانه برای دیدار و پذیرایی از کسی یا چیزی است، که فراتر از یک برخورد صرف، بیانگر حس خوش‌بینی و آمادگی برای تعامل است.
ریشه و مفهوم استقبال کردن به درجات مختلف در فرهنگ ایرانی نمود یافته است. این عمل نه تنها در روابط شخصی و خانوادگی، بلکه در مراسم رسمی و فرهنگی نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. از بدرقه مهمانان با گل و شیرینی گرفته تا آماده‌سازی مقدمات برای رویدادهای مهم، همگی مصداق‌هایی از استقبال کردن به شمار می‌روند. این رفتار، نشان‌دهنده ارزش‌گذاری بر مهمان، رویداد یا فرصت پیش آمده و همچنین ابراز احترام و اهمیت به آن است.