آزرده‌خاطر شدن به حالتی از دل‌شکستگی و رنجش عمیق اطلاق می‌گردد که فراتر از ناراحتی‌های سطحی است. این اصطلاح، زمانی به کار می‌رود که فردی احساس می‌کند قلب یا احساساتش مورد خدشه واقع شده است؛ گویی زخمی نامرئی بر روح او نشسته که موجب غم و اندوهی پایدار می‌شود. این آزردگی، لزوماً ناشی از یک واقعه آشکار یا درگیری مستقیم نیست، بلکه می‌تواند حاصل برداشت‌های شخصی، ناگفته‌ها، یا حتی نگاهی تلخ باشد که حس اعتماد و آرامش درونی را بر هم می‌زند.
تجربه آزرده‌خاطر شدن می‌تواند طیف وسیعی از احساسات را در بر گیرد؛ از دلخوری‌های خفیف و گذرا گرفته تا اندوهی عمیق و ماندگار. در سطوح عمیق‌تر، این حالت می‌تواند منجر به انزوا، بی‌اعتمادی نسبت به دیگران، و کاهش چشمگیر انگیزه و شور زندگی گردد. فرد آزرده‌خاطر، ممکن است در تعاملات روزمره محتاط‌تر و کم‌حرف‌تر شود و تمایل کمتری به برقراری ارتباط عمیق نشان دهد، زیرا ترس از تکرار تجربه ناخوشایند، او را احاطه کرده است.
از منظر فلسفی و اجتماعی، آزرده‌خاطر شدن هشداری است بر اهمیت ظرافت‌های روابط انسانی و لزوم توجه به تأثیر کلام و رفتار بر روان دیگران. درک این حالت، به ما کمک می‌کند تا با همدلی و درایت بیشتری با اطرافیان خود برخورد کنیم و فضایی امن و حمایتی برای رشد و بالندگی فراهم آوریم. غلبه بر آزردگی، نیازمند تأمل درونی، پذیرش، و گاهی، گفتگوی صادقانه برای ترمیم روابط و بازگرداندن تعادل به فضای عاطفی است، تا روح و روان آدمی دوباره طراوت یابد.