کلمه «رحموت» از ریشه «رحمت» در زبان فارسی و عربی گرفته شده و به معنای لطف، مهربانی و بخشش خداوند نسبت به مخلوقات است. این واژه در متون دینی و عرفانی بیشتر برای توصیف صفتی الهی به کار می‌رود که شامل رحمت، شفقت و عطوفت گسترده می‌شود.
در متون دینی و اسلامی، «رحموت» یکی از صفت‌های الهی است و نشان‌دهنده علاقه و مراقبت خداوند از انسان‌ها و موجودات جهان است. این مفهوم بر بخشش گناهان، کمک به نیازمندان و حمایت از مظلومان تأکید دارد و رابطه انسان با خدا را مبتنی بر امید و اعتماد نشان می‌دهد.
«رحموت» در فرهنگ اسلامی و عرفانی نماد مهربانی، همدلی و بخشندگی است و انسان‌ها را به رفتار اخلاقی و پرهیز از خشونت تشویق می‌کند. این صفت الهی، پایه‌ای برای آموزش اخلاق، تربیت معنوی و ایجاد جامعه‌ای عادلانه و دلسوزانه محسوب می‌شود.