توجه داشتن به معنای تمرکز ذهن و حواس بر یک موضوع، فرد یا فعالیت خاص است. این حالت شامل آگاهی فعال و مراقبت از جزئیات محیط یا محتوای مورد نظر می‌شود. بدون توجه، یادگیری، تصمیم‌گیری و عملکرد روزمره به‌طور مؤثر امکان‌پذیر نخواهد بود.
توجه می‌تواند متمرکز، تقسیم‌شده یا پایدار باشد. توجه متمرکز به یک کار خاص اختصاص می‌یابد، توجه تقسیم‌شده بین چند فعالیت تقسیم می‌شود و توجه پایدار نیازمند حفظ تمرکز در مدت طولانی است. این توانایی در یادگیری، کارهای حرفه‌ای و تعاملات اجتماعی نقش کلیدی دارد.
توجه داشتن باعث افزایش دقت، کاهش خطا و بهبود حافظه می‌شود. افرادی که توانایی تمرکز بالایی دارند می‌توانند اطلاعات را بهتر پردازش کرده و کارایی بیشتری در فعالیت‌های روزمره و شغلی داشته باشند. بنابراین، توجه یکی از مهارت‌های حیاتی ذهنی و روانی برای زندگی مؤثر و هدفمند است.
احترام قائل شدن با توجه کردن همراه است و این توجه داشتن در بسیاری موارد صرف انرژی یا مسئولیت‌هایی نیز با خود می‌آورد و بنابر اصل کم‌کوشی، انسان این صرف انرژی را زمانی انجام می‌دهد که آن را برای بقای خود یا هماهنگی بهتر با محیط لازم ببیند.
شیخ مفید، سیدالمرتضی و شیخ طوسی در عراق با مناظرات و کتب خود نخستین کسانی بودند که اصول فقه شیعه را تحت تأثیر عقاید شافعی و معتزلی معرفی کردند. کلینی و صدوق در ری و قم به رویکرد حدیث گرایانه توجه داشتند.
دههٔ ۱۳۴۰ و نخستین دوران دههٔ ۱۳۵۰ برای نهاد روحانیت در ایران، دوران توجه داشتن به «اسلام سیاسی» به جای آموزش دینی و موعظه‌گری بوده است. اجرایی‌شدن برنامه‌های دولت ایران مانند اصلاحات ارضی و حق رأی زنان در این کشور و جدا از این‌ها تظاهرات ۱۵ خرداد و برخورد با روحانیت به روحانیان این کشور این شانس را داد تا به برنامه‌های شاهنشاهی پهلوی اعتراض کنند. در ادامه، همین اعتراض‌ها بود که توانست نهاد روحانیت ایران را به آستانهٔ انقلاب ۵۷ ببرد.