در زبان و ادبیات فارسی، واژه شبکوک به معنای فقیر، درویش و گدا به کار می‌رود. این واژه از ترکیب «شب» و «کوک» تشکیل شده است، که به معنی بی سرپناهی و زندگی در شب اشاره دارد. همچنین می‌تواند به شرایط سخت زندگی افرادی که در فقر به سر می‌برند، اشاره کند.
در ادبیات فارسی، درویش‌ها و فقرا به عنوان افرادی که از مادیات دور هستند و به معنای واقعی کلمه به دنبال حقیقت و معنویت می‌گردند، توصیف می‌شوند. این افراد در شعر و نثر فارسی به عنوان نمادهایی از سادگی، زهد و فقر معنوی نیز مطرح می‌شوند.
در آثار شاعران بزرگ فارسی مانند حافظ، مولانا و سعدی، شخصیت‌های فقیر و درویش به عنوان افرادی حکیم و عارف معرفی می‌شوند که از دنیا و مادیات فاصله گرفته‌اند و به جستجوی حقیقت و عشق الهی پرداخته‌اند. این شخصیت‌ها معمولاً به عنوان نمادهایی از عرفان و معنویت در نظر گرفته می‌شوند.
در مجموع، واژه شبکوک نه تنها به معنای فقر و درویشی اشاره دارد، بلکه به عمق و غنای فرهنگی و معنوی این مفاهیم در ادبیات فارسی نیز پرداخته و نشان‌دهنده جستجوی انسان‌ها برای یافتن معنا در زندگی است. این واژه و مفاهیم مرتبط با آن در آثار ادبی به عنوان نمادهایی از جستجوی حقیقت و عشق الهی مطرح می‌شوند.
