«ته کشیدن» یک ترکیب فعلی در زبان فارسی است که به معنای تمام شدن، پایان یافتن یا به آخر رسیدن به کار می‌رود. این اصطلاح معمولاً برای چیزهایی که دارای مقدار یا مدت محدود هستند، مانند آب، صبر یا زمان، استفاده می‌شود و نشان‌دهنده رسیدن به نقطه پایانی است.
این واژه بیشتر در گفتار عامیانه رایج است و برای بیان خالی شدن منابع یا کاهش توان به کار می‌رود. برای نمونه گفته می‌شود: «صبرم ته کشید» یا «بنزین ماشین ته کشید»، که هر دو بیانگر تمام شدن یک ظرفیت یا توانایی است. در این کاربرد، بار معنایی آن می‌تواند هم خنثی و هم همراه با فشار یا اضطراب باشد.
«ته کشیدن» علاوه بر بیان یک وضعیت عینی، گاهی بار استعاری نیز دارد. وقتی از صبر یا تحمل سخن گفته می‌شود، ته کشیدن بیانگر فرسایش روانی یا رسیدن به مرز طاقت است. از این رو، این اصطلاح ترکیبی هم در حوزه مادی و هم در زمینه‌های احساسی و ذهنی، مفهوم پایان و به آخر رسیدن را منتقل می‌کند.