لغت نامه دهخدا
زبدیا. [ زَ ب َ ] ( اِخ ) یکی از بنی لاوی که درروزگار پادشاهی یهوشافاط او را برای تعلیم دین در شهرهای یهودا فرستادند. ( از دائرة المعارف بستانی ).
زبدیا. [ زَ ب َ ] ( اِخ ) ابن میخائیل. از بنی شفاتیاء وی با 80 تن از عشیره خویش ، همراه عزرا بازگشت. ( از دائرة المعارف بستانی ).
زبدیا. [ زَ ب َ ] ( اِخ ) ابن یروحام. از بطن بنیامین. و هنگامی که داود به صقلغ پناه آورداین زبدیا بدو پیوست. ( از دائرة المعارف بستانی ).
زبدیا. [ زَب َ ] ( اِخ ) ابن یشمعئیل. رئیس خاندان یهودا در روزگار یهوشافاط. وی با کاهنی به نام «امریا» به ریاست لاویان و حل و فصل اختلافات آنان در امور مذهبی و اجتماعی برگزیده شد. و گاه نیز وظیفه داشت به دعاوی استینافی لاویان رسیدگی کند. ( از دائرة المعارف بستانی ).
