تفشیله

لغت نامه دهخدا

تفشیله. [ ت َ ل َ / ل ِ ] ( اِ ) گوشت و گندنا و گوز مغز و خایه درهم هریک اندر کنند و بپزند و تفشیله خوانند. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 244 ). گوشت و گندنا و گشنیز و مغز گوز و انگبین به دیگ اندرکنند و بپزند و تفشیله گویند. ( فرهنگ اسدی نخجوانی ). تفشله. ( برهان )( انجمن آرا ) ( آنندراج ) ( فرهنگ رشیدی ). قلیه ای که باگوشت و تخم مرغ و زردک و عسل باشد و بعضی گندم و مویز و کردکان و گشنیز هم داخل کرده اند. ( برهان ) ( از فرهنگ جهانگیری ) ( از فرهنگ رشیدی ) ( از شرفنامه منیری ) ( از اوبهی ) ( از انجمن آرا ) ( آنندراج ) :
غمزی ای نابکار چون غلبه
روی چونانکه ، پخته تفشیله.منجیک ( از لغت فرس اسدی چ اقبال ص 444 ). || در کتب طبی ، آشی که از سرکه و عدس پزند برای دفع خمار. طفشیل معرب آن. ( فرهنگ رشیدی ) ( از انجمن آرا ) ( از آنندراج ) :
سالکان مسالک تحقیق
فارغند از شراب و تفشیله.فخری ( از فرهنگ رشیدی ).|| عدس سبز پخته را نیز گویند. ( برهان ) ( از فرهنگ جهانگیری ). رجوع به تفشله شود.

فرهنگ عمید

۱. خوراکی که از گوشت، تخم مرغ، عسل، مغز گردو، و بعضی چیزهای دیگر تهیه می کردند.
۲. عدسی.

فرهنگ فارسی

( اسم ) قلیه ای که با گوشت و تخم مرغ و زردک و عسل تهیه کنند .
گوشت و گندنا و گوز مغز و خایه در هم هر یک اندر کنند و بپزند و تفشیله خوانند