پیرایش دگرسان
دانشنامه عمومی
پیرایش دگرسان، یک پدیدهٔ طبیعی در یوکاریوت هاست و تأثیر فراوانی بر تنوع زیستی پروتئین هایی دارد که قابلیت کُدگذاری از ژنوم را دارند. در انسان در حدود ۹۵٪ از ژن های چند - اگزونی دچار پیرایش دگرسان می شوند. روش های گوناگونی برای پیرایش دگرسان وجود دارد که رایج ترین آن پرش/دررفتگی اگزون است. در این حالت، یک بخش خاص از اگزون، تحت شرایط ویژه در ساختمان آران ای پیام رسان یک بافت خاص باقی مانده و از آران ای پیام رسان بافت های دیگر حذف می شود.
تنظیم فرایند تولید آران ای پیام رسان پیرایش شده توسط یک سامانهٔ پروتئین های ترانس صورت می پذیرد که به جایگاه های سیس در «نسخهٔ ژنتیکی اولیه» ( primary transcript ) متصل می شوند. این پروتئین ها، شامل «فعال کننده های اتصال/پیرایش» هستند که استفاده از جایگاه های خاصی را افزایش می دهند، و «بازدارنده های اتصال/پیرایش» که استفاده از جایگاه های خاصی را کاهش می دهند. سازوکارهای پیرایش به شدت متغیر است و پیوسته، نمونه های جدیدی از آنها با استفاده از روش های ظرفیت بالا ( high - throughput techniques ) در حال کشف است. پژوهش گران امیدوارند توضیح روشنی از سامانه های تنظیمی این فرایند پیرایشی ارائه کنند تا شاید بتوان محصولات حاصل از پیرایش دگرسان را از یک ژن به خصوص و تحت شرایط خاص، با استفاده از یک «کد پیرایشی/اتصالی» پیش بینی کرد.
ناهمدیسی و تغییرات غیرطبیعی پیرایش دگرسان، سبب ساز بروز برخی از بیماری هاست و بخش بزرگی از اختلالات ژنتیکی انسان، نتیجهٔ گونه های متغیر پیرایشی است. به نظر می رسد که این گونه ها، همچنین در بروز سرطان نقش دارند و ژن های عامل پیرایشی در انواع مختلف سرطان دچار جهش می شوند.