شبیازه

لغت نامه دهخدا

شبیازه. [ ش َ زَ / زِ ] ( اِ مرکب ) شب پره. مرغ عیسی. ( از برهان قاطع ). خفاش. مرغک شب پرک. حافظ اوبهی گوید: خربیو از مرغ شب پره بود که به روز نتواند پرد و آن را شبیازه گویند و به آذربایجان مشکین پر گویند :
تو شب آیی نهان بوی همه روز
همچنانی یقین که شبیازه.فرالاوی.دل خیره در رای فرهنگ یاب
ببیند چو شبیازه در آفتاب.اسدی.و شکل مرغ ( مرغ علیا ) مفسران گفتند شبیازه بود. ( تفسیر ابوالفتوح ، ج 2 ص 244 ).

فرهنگ عمید

= خفاش

فرهنگ فارسی

شب پره خفاش .