دانشنامه اسلامی
میرزا عبدالوهاب منجم باشی متخلّص به «شکوه» فرزند میرزا محمّد بن میرزا محمّدحسین بن میرزا بدیع الزمان منجم حسینی گنابادی اصفهانی، از شعرا و ادبای اصفهان در قرن چهاردهم هجری بوده است.او همشیره زاده تاج الشّعراء شهاب اصفهانی بوده و از او فنون شعر و ادب را فراگرفته است. او از کارگزاران دستگاه ظل السلطان بوده و به منشی گری در دیوانخانه دولتی مشغول بوده است. شعر را نیکو می سروده و قصایدی در مدایح و مراثی معصومین (علیهم السّلام) دارد. وی در ۴ ربیع الثّانی ۱۳۳۰ق وفات یافته و در یکی از اطاق های تکیه تویسرکانی در تخت فولاد اصفهان مدفون شد.مادّه تاریخ وفاتش این است: "میر ادیب، منی نثر، اوستاد نظم عبدالوهاب کز همه خوبان نشان گرفت""چون رفت از این سرای برون، عقل دور بین از سال فوت او خبر از این و آن گرفت""بیرون یکی شد از پی تاریخ فوت و گفت «عبدالوهاب جای بقصر جنان گرفت»".
حبیب آبادی، پرویزبیگی، تذکره حدیقه الشعراء، ج۲، ص۸۶۴-۸۶۵.
۱. ↑ حبیب آبادی، پرویزبیگی، تذکره حدیقه الشعراء، ج۲، ص۸۶۴-۸۶۵.۲. ↑ مهدوی، سیدمصلح الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان ج۲، ص۸۰۲.۳. ↑ معلم حبیب آبادی، محمدعلی، مکارم آلاثار، ج۸، ص۲۹۹۲-۲۹۹۴.۴. ↑ تخت فولاد یادگار تاریخ: خطی.
منبع
مهدوی، سیدمصلح الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۴۰۷.
...
