ابن عبدالظاهر. [ اِ ن ُ ع َ دِظْ ظا هَِ ] ( اِخ ) محیی الدین ابوالفضل عبداﷲبن رشیدبن ابومحمد عبدالظاهربن نشوان. کاتب ملک ظاهر بیبروس و منصور قلاون و اشرف خلیل ، از ممالیک بحری بود. مولد او در 620 هَ.ق.و وفات به 692 بوده است. از کتب اوست : الروضة البهیةالزاهره فی خطط المعزیة و القاهره. سیرة السلطان ملک ظاهر. الالطاف الخفیه در تاریخ مصر و تاریخ قلاون و کتابی به نام تمائم الحمائم در وصف کبوتران نامه بر.
دانشنامه عمومی
عبدالله بن عبدالظاهر جُذامی مصری شهرت یافته به ابن عبدالظاهر ( ۱۲۲۳–۱۲۹۲م ) قاری، زبان شناس، کاتب و شاعر مصری و رئیس دیوان انشا در دورهٔ مملوکی بود. او را کاتبی مترسل نویس در نامه های دیوانی و اخوانی نامیده اند که به شیوهٔ قاضی فاضل می نگاشت. از آثار اوست «الروضة البهیة الزاهره فی خِطط المُعزّیّه القاهره»، «الألطاف الخفیّة فی السیرة الشریفة السلطانیة الأشرفیة»، «سیرة الملک الظاهر» و «الدر النظیم من ترسّل عبدالرحیم».
