کفاندن

لغت نامه دهخدا

کفاندن. [ ک َ دَ ] ( مص ) کفانیدن. ( فرهنگ فارسی معین ). ترکاندن. ( یادداشت مؤلف ) :
هیبتش الماس سخت را بکفاند
چون بکفاند دو چشم مار زمرد.منوچهری ( دیوان ص 18 ).بدخواه جاهت ار همه تن دل شود چو نار
از سهم و بیم تو بکفاند چو نار دل.سوزنی. || پاشیدن. افشاندن. از هم باز کردن :
به باد هنر گل کفانم بر اوی
ز ابر سخن در فشانم بر اوی.( گرشاسب نامه چ یغمایی ص 20 ).گل کفاند به خار در میدان
در چکاند ز مشک بر کافور.مسعودسعد ( در وصف قلم ).و رجوع به کفانیدن و کفیدن شود.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم