پیغله

لغت نامه دهخدا

پیغله. [ پ َ / پ ِ غ ُ ل َ/ ل ِ ] ( اِ ) کنج و گوشه خانه. ( برهان ). بیغله. بیغوله. پیغوله. کنجی باشد از خانه. ( صحاح الفرس ). گوشه بود یعنی زاویه. ( فرهنگ اسدی نخجوانی ) :
کنم هرچه دارم بر ایشان یله
گزینم ز گیتی یکی پیغله .فردوسی.|| کنج و گوشه چشم. || بیراهه. مقابل راه. ( از برهان ).

فرهنگ عمید

= بیغوله

فرهنگ فارسی

بیغوله
( اسم ) ۱- کنج و گوش. خانه زاویه : کنم هر چه دارم بر ایشان یله گزینم ز گیتی یکی پیغله . ( شا. لغ. ) ۲- کنج و گوش. چشم.۳- بیراههمقابل راه.