موقوص

لغت نامه دهخدا

موقوص. [ م َ ] ( ع ص ) شکسته گردن. ( از منتهی الارب ) مرد گردن شکسته. ( ناظم الاطباء ). گردن شکسته شده. ( آنندراج ).

فرهنگ معین

(مَ یا مُ ) [ ع . ] (اِمف . ص . ) ۱ - گردن کوتاه . ۲ - در علم عروض : وقص آن است که دوم فاصله را بیفکنند «مفاعلن » ماند و «مفاعلن » چون از «متفاعلن » منشعب باشد، آن را موقوص خوانند یعنی گردن کوتاه و چون از سه متحرک فاصله بدین زحاف یکی ساقط می شود آن را به ک

فرهنگ عمید

در عروض، ویژگی پایه ای که در آن متفاعلن به مفاعلن تغییر یافته باشد.

ویکی واژه

گردن کوتاه.
در علم عروض: وقص آن است که دوم فاصله را بیفکنند «مفاعلن» ماند و «مفاعلن» چون از «متفاعلن» منشعب باشد، آن را موقوص خوانند یعنی گردن کوتاه و چون از سه متحرک فاصله بدین زحاف یکی ساقط می‌شود آن را به کوتاهی گردن تشبیه کردند.