مهتابگون

لغت نامه دهخدا

مهتابگون. [ م َ ] ( ص مرکب ) مانند مهتاب. || آن که چهره وی مانند مهتاب تابان باشد. ( ناظم الاطباء ) :
زآن می عنابگون ، در قدح آبگون
ساقی مهتابگون ترکی حورانژاد.منوچهری.

فرهنگ عمید

۱. به رنگ مهتاب.
۲. آن که چهره اش مانند مهتاب روشن باشد: ( زآن می عنابگون در قدح آبگون / ساقی مهتابگون ترکی حورا نژاد (منوچهری: ۱۷ ).

فرهنگ فارسی

آنکه چهره اش مانند ماهتاب تابان باشد .