محیی الدین عبدالقادر گیلانی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] عبد القادر گیلانی، (۴۷۱- ۵۶۱ ق/ ۱۰۷۸- ۱۱۶۶ م)، عارف و شاعر ایرانی است. کنیه وی، ابو محمد و لقبش، محی الدین می باشد.
به شهادت اسناد معتبر تاریخی، نسبت ایشان بدون شک از جانب پدر به امام حسن علیه السّلام و از جانب مادر به امام رضا علیه السّلام می رسد.وی، در سنه ۴۷۱ ق، در گیلان، چشم به جهان گشود و تا هجده سالگی در آن سامان به سر برد و در سنه ۴۸۸ ق، به بغداد، مهاجرت کرد و تا پایان عمر در آن جا اقامت گزید و در باب ازج بغداد به خاک سپرده شد.
تحصیل علوم
وی، در بغداد، ابتدا علوم ادبی را از محضر ابو زکریا تبریزی استفاده کرد و علم حدیث را از ابو بکر، محمد بن احمد و ابو القاسم، علی بن احمد بن بیان و ابو طالب بن یوسف فراگرفت، سپس از محضر علی بن ابی سعید مخرمی، فقه آموخت و فنون طریقت را در مصاحبت شیخ احمد (یا حماد) دباس فراگرفت.وی، در یادداشت برداری مطالب علمی کوشش فراوان کرد و ملازم سیاحت و ریاضت و تفکر و عزلت شد.وی، از خود آثار متعددی در سیر و سلوک به جای گذاشت. این کتاب ها در قالب مناجات و اذکار و مواعظ و شعر به رشته تحریر درآمده اند و بعضی از آنها عبارتند از:
آثار
۱. آداب السلوک و التوصل الی منازل الملوک؛۲. تحفة المتقین و سبیل العارفین؛۳. جلاء الخاطر فی الباطن و الظاهر؛۴. حزب الرجاء و الانتهاء؛۵. یواقیت الحکم؛۶. معراج لطیف المعانی؛۷. الفتح الربانی و الفیض الرحمانی؛۸. دیوان عبد القادر الجیلانی؛
تقریر موعظه ها
...
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال سنجش فال سنجش فال تاروت فال تاروت فال مارگاریتا فال مارگاریتا فال چای فال چای