دانشنامه اسلامی
قرائت از لحاظ شان و موقعیت همانند احادیث است و قواعد و ضوابطی دارد. اصطلاح «ماخذ قرائات» - که در کتاب های علوم قرآنی به «مصادر قرائات» و «منبع قرائت» هم تعبیر شده است- ناظر به منشا و ملاک اعتبار قرائت های قرآنی است. مآخذ و منابعی که اعتبار و حجیت قرائت های قرآنی به وسیله آنها سنجیده می شود، دو دسته روایات را شامل می شود: دسته ای از روایات که قرائت شنیده شده از زبان رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم و ائمه علیه السّلام را گزارش کرده اند، و دسته ای که نشان می دهد قرائتی از سوی قاری در حضور رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلّم و ائمه علیه السّلام ارائه شده و مخالفتی از سوی آنان ابراز نشده است.
ماخذ نبودن مصاحف
اما مصاحف به تنهایی نمی توانستند ماخذ قرائت ها باشند؛ زیرا به علت عدم اعراب و اعجام و علل دیگر احتمال قرائت های مختلف در آن ها می رفته و پس از وضع اعراب و اعجام نیز، خط با همه علاماتش وافی به القای صوتیِ قرائات صحیح نبوده است.
