فراخ دهان

لغت نامه دهخدا

فراخ دهان. [ ف َ دَ ] ( ص مرکب ) فراخ دهن. رجوع به فراخ دهن شود.

فرهنگ عمید

۱. آن که دهان گشاد دارد.
۲. [مجاز] پرگو، بیهوده گو.

فرهنگ فارسی

آنکه دارای دهنی گشاد باشد ۲ - پرگوی و بیهوده گو پوچ گو هرزهچانه