لغت نامه دهخدا غثو. [ غ َث ْوْ ] ( ع مص ) غثاء آوردن سیل و درشورانیدن چراگاه را: غثا الوادی غثواً. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || زیاد شدن خاشاک در جائی : غثا الوادی غثواً و غُثُوّاً؛کثر فیه الغثاء. غُثُوّ. غثی. ( اقرب الموارد ). || به تهوع آوردن. ایجاد استفراغ. ( دزی ج 2 ).غثو. [ غ ُ ث ُوو ] ( ع مص ) غَثو. رجوع به غَثْو شود.
