رکابیان. [ رِ ] ( اِخ ) قبیله ای از «قینیان » یا «مدینیان » بودند که نسب به «یهوناداب بن رکاب » می رسانیدند و به مدینیان شهرت یافتند. طبق روایت تورات یهوناداب شخص غیوری بود و در عبادت خدا می کوشید. وی با «یاهو» برای معدوم کردن خاندان آحاب - که پرستنده بعل بودند - همداستان گردید. قوم او به دستور وی قومی مستقل و صلحدوست و چادرنشین گردیدند و از جایی به جایی نقل مکان می کردند. چون بخت نصر یهودیه را فتح کردرکابیان به اورشلیم گریختند. ( فرهنگ فارسی معین ).
دانشنامه آزاد فارسی
رَکابیان (Rechabites) در عهد عتیق، طایفۀ زاهدپیشه و چادرنشینِ یوناداب بن رکاب. در روزگار ایلیا پیامبر عبرانی دربرابر پرستش بعل ایستادگی کرد (دوم پادشاهان۱۵:۱۰ـ۲۸). رکابیان از تجمل پرستی کنعانیان، زندگی دهقانی یکجانشینی، و فساد مذهبی که ناشی از آن ها می دانستند حذر می کردند. نمونه ای از تمدن گریزی آن ها بیزاریشان از کشت تاک بود که آهسته می روید و به زعم آن ها زمینگیرشان می کرد. به سبب پرهیز آن ها از شراب، اصطلاح «رکابی» دربارۀ مخالفان مسکرات به کار رفته است.
