دانشنامه اسلامی
میرزا حسن آتش بن حاج میرزا آقا بن میرزا محمّدطاهر بروجنی، از شعرای نیمه نخست قرن چهاردهم هجری، در سال ۱۲۸۶ق متولّد شد و پس از تحصیلات مقدّماتی، در جوانی به شغل «زنجیره بافی»، «گلدوزی دستی» و «یراق دوزی» پرداخت امّا در اواخر عمر به داد و ستد و معاملات نقدی روی آورد. در شعر پیرو سبک کلیم و صائب بود و در انجمن های ادبی اصفهان شرکت می کرد و در آنجا بود که از محضر شاعرانی چون محمدحسین عنقا، عمان سامانی، میرزا حسین علی آشفته، و میرزا محمّدعلی مسکین کسب فیض کرد. ابتدا «بینوا» تخلّص می کرد و بعداً آن را به «آتش» تغییر داد.
وفات
آتش در جمعه ۲۱ رجب ۱۳۴۹ق در اصفهان وفات یافته و در تکیه جوباره ای ها (فاضل سراب) در تخت فولاد مدفون گردید. مادّه تاریخ وفاتش را حسام الدّین دولت آبادی چنین سروده است: طبع «حسام» از پی تاریخ گفت: ••••• «آتش ما سرد شدی زود بود»
دیوان اشعار
دیوان اشعار او با مقدمه استاد همائی در سال ۱۳۲۱ش و بار دیگر در سال ۱۳۳۶ش به چاپ رسید. این بیت از اوست: به جرم آن شدم «آتش» ز گریه خانه خراب ••••• که دیده ام خبر از آب زیر کاه نداشت
حبیب ابادی، پرویزبیگی، تذکره حدیقة الشعراء، ج۱، ص۲۰.
...
