بزرکاری

لغت نامه دهخدا

بزرکاری. [ ب َ ] ( حامص مرکب ) بزر کشتن. حاصل عمل آنکه بزر کارد. شغل بزرکار.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم