بداءه

لغت نامه دهخدا

( بداءة ) بداءة. [ ب َ ءَ ] ( ع مص ) پیدا و آشکار گردیدن. ( از منتهی الارب ). ظاهر و آشکار گردیدن. ( از ناظم الاطباء ). آشکار شدن. ( از اقرب الموارد ). بَدُوّ. بَدْو. ( از منتهی الارب ). || پیدا شدن رایی در کاری. ( از اقرب الموارد ):پیدا شدن و آشکار شدن رأیی که قبلاً نبود: بدا له فی الامر بدواً و بداءً و بداءةً. نشاء فیه رأی و ظهر له ما لم یظهر اول. الحدیث : بدااﷲ عزوجل یبتلیهم ؛ ای قضی بذلک. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ). || بسوی بادیه درآمدن و اقامت کردن. بدو. بداء. بداءَة. الحدیث : من بدا جفا ای من نزل البادیة صار فیه جفاء الاعراب. ( از منتهی الارب ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) ( از معجم متن اللغه ). || حدث کردن. ریدن. سرگین انداختن. ( از ناظم الاطباء ).
بداءة. [ ب َ ءَ ] ( ع اِ ) آغاز. ( ناظم الاطباء ). اول. ( از معجم متن اللغة ).
بداءة. [ ب َ / ب ُ ءَ ] ( ع اِ ) آغاز. || سخن نااندیشیده. ( ناظم الاطباء ).
بداءة. [ ب ِ ءَ ] ( ع اِ ) اول هر چیز. ( ناظم الاطباء ).
گزارش محتوای نامناسب
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال تماس فال تماس فال احساس فال احساس فال پی ام سی فال پی ام سی فال امروز فال امروز