دانشنامه اسلامی
باز آنها گفتند: بار الها، سفرهای ما را دور و دراز گردان، و (به این تقاضای بی جا) بر خویش ستم کردند، ما هم آنها را داستانها و مثلهای عبرت آموز کردیم و به کلی متفرق و پراکنده ساختیم. در این عقوبت برای مردمان پر صبر و شکر آیاتی (از عبرت و حکمت) آشکار است.
پس گفتند: پروردگارا! میان سفرهای ما، دوری و فاصله انداز. ، و بر خودشان ستم کردند، پس ما آنان را داستان هایی قرار دادیم و جمعشان را به شدت متلاشی و تار و مار کردیم، همانا در این برای هر صبرکننده سپاس گزاری عبرت هاست
تا گفتند: «پروردگارا، میان سفرهایمان فاصله انداز.» و بر خویشتن ستم کردند. پس آنها را حکایتها گردانیدیم، و سخت تارومارشان کردیم؛ قطعاً در این برای هر شکیبای سپاسگزاری عبرتهاست.
بر خویشتن ستم کردند و گفتند: ای پروردگار ما، منزلگاه های ما را از هم دور گردان. ما نیز افسانه روزگارشان گردانیدیم و سخت پراکنده شان ساختیم و در این عبرتهاست برای شکیبایان سپاسگزار.
ولی (این ناسپاس مردم) گفتند: «پروردگارا! میان سفرهای ما دوری بیفکن» (تا بینوایان نتوانند دوش به دوش اغنیا سفر کنند! و به این طریق) آنها به خویشتن ستم کردند! و ما آنان را داستانهایی (برای عبرت دیگران) قرار دادیم و جمعیّتشان را متلاشی ساختیم؛ در این ماجرا، نشانه های عبرتی برای هر صابر شکرگزار است.
[ویکی اهل البیت] آیه 19 سوره سبا. فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَیْنَ أَسْفَارِنَا وَظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ فَجَعَلْنَاهُمْ أَحَادِیثَ وَمَزَّقْنَاهُمْ کُلَّ مُمَزَّقٍ ۚ إِنَّ فِی ذَٰلِکَ لَآیَاتٍ لِکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ
باز آنها گفتند: بار الها، سفرهای ما را دور و دراز گردان، و (به این تقاضای بی جا) بر خویش ستم کردند، ما هم آنها را داستانها و مثلهای عبرت آموز کردیم و به کلی متفرق و پراکنده ساختیم. در این عقوبت برای مردمان پر صبر و شکر آیاتی (از عبرت و حکمت) آشکار است.
پس گفتند: پروردگارا! میان سفرهای ما، دوری و فاصله انداز. ، و بر خودشان ستم کردند، پس ما آنان را داستان هایی قرار دادیم و جمعشان را به شدت متلاشی و تار و مار کردیم، همانا در این برای هر صبرکننده سپاس گزاری عبرت هاست
تا گفتند: «پروردگارا، میان سفرهایمان فاصله انداز.» و بر خویشتن ستم کردند. پس آنها را حکایتها گردانیدیم، و سخت تارومارشان کردیم؛ قطعاً در این برای هر شکیبای سپاسگزاری عبرتهاست.
بر خویشتن ستم کردند و گفتند: ای پروردگار ما، منزلگاه های ما را از هم دور گردان. ما نیز افسانه روزگارشان گردانیدیم و سخت پراکنده شان ساختیم و در این عبرتهاست برای شکیبایان سپاسگزار.
ولی (این ناسپاس مردم) گفتند: «پروردگارا! میان سفرهای ما دوری بیفکن» (تا بینوایان نتوانند دوش به دوش اغنیا سفر کنند! و به این طریق) آنها به خویشتن ستم کردند! و ما آنان را داستانهایی (برای عبرت دیگران) قرار دادیم و جمعیّتشان را متلاشی ساختیم؛ در این ماجرا، نشانه های عبرتی برای هر صابر شکرگزار است.
But they said, "Our Lord, lengthen the distance between our journeys," and wronged themselves, so We made them narrations and dispersed them in total dispersion. Indeed in that are signs for everyone patient and grateful.
But they said: "Our Lord! Place longer distances between our journey-stages": but they wronged themselves (therein). At length We made them as a tale (that is told), and We dispersed them all in scattered fragments. Verily in this are Signs for every (soul that is) patiently constant and grateful.
