دانشنامه اسلامی
ضریح های امام زادگان جوششگاه عواطف و احساسات پاک مردان و زنانی است که باادب خاص در برابر مشاهد منور فرزندان حضرت فاطمه - سلام الله علیها - و با پیمودن راه های دور و نزدیک، احترام و ارادت قلبی خویش را به فرزندان حضرت زهراعلیها السلام وکاروان پراکنده کوثر ابراز می دارند. بسیاری از امام زادگان دانشورانی بزرگ ومجاهدانی سترگ و زاهد بودند، که رسالت تبلیغ دین و آموزش حقایق مکتب احیاگراسلام را بر دوش داشتند. برخی از آنان پرستوهای مهاجری بودند که برای رساندن پیام ایمان در روستاهای دور افتاده و بر فرازکوه ها و در دل کویرها، زندگی رامخفیانه ومظلومانه سپری کردند. (1)
یکی از این امام زادگان «شمس الدین محمد»، (2) فرزند امام موسی بن جعفرعلیه السلام است که تربت پاک او در شهر علویجه اصفهان محل زیارت خاص و عام است. (3)
پسوند «محمد» به این سبب است که وی ازسلاله و ذریه رسول الله صلی الله علیه وآله است. این امام زاده منتسب به حضرت موسی بن جعفرعلیه السلام در غرب شهر علویجه اصفهان واقع شده است. در تحقیقی که در باره فرزندان حضرت موسی بن جعفرعلیه السلام انجام دادم، به این نتیجه رسیدم که وی یکی از فرزندان امام هفتم علیه السلام محسوب می شود. (4)
در این جا لازم است به اختصار، نام و مدفن فرزندان حضرت موسی کاظم علیه السلام را ذکرنمایم: فرزندان آن حضرت را از 37 تا 50 نفرنوشته اند. (5)
امام رضاعلیه السلام، اسماعیل، جعفر، هارون، (6) حمزه، محمد، احمد، قاسم، عباس، ابراهیم،حسن، عبدالله، زید، حسین، فضل، سلیمان،سالم، سعید، عقیل، ابراهیم اکبر، عبیدالله،عون، (7) ادریس، (8) شمس، (9) شرف الدین، (10) صالح، اسحاق.
1 - امام رضاعلیه السلام: مشهد.
2 - احمد، مشهور به شاهچراغ: شیراز.
[ویکی اهل البیت] بسیاری از امامزادگان دانشورانی بزرگ و مجاهدانی سترگ و زاهد بودند، که رسالت تبلیغ دین و آموزش حقایق مکتب احیاگر اسلام را بر دوش داشتند. برخی از آنان پرستوهای مهاجری بودند که برای رساندن پیام ایمان در روستاهای دورافتاده و بر فراز کوه ها و در دل کویرها، زندگی را مخفیانه و مظلومانه سپری کردند.
یکی از این امامزادگان «شمس الدین محمد»، دیباچه دیار نون، ص 41. فرزند امام موسی بن جعفر علیه السلام است که تربت پاک او در شهر علویجه اصفهان محل زیارت خاص و عام است. پسوند «محمد» به این سبب است که وی از سلاله و ذریه رسول الله صلی الله علیه و آله است.
این امامزاده منتسب به حضرت موسی بن جعفر علیه السلام در غرب شهر علویجه اصفهان واقع شده است. بر این اساس وی یکی از فرزندان امام هفتم علیه السلام محسوب می شود. فرزندان امام موسی ابن جعفر علیه السلام را از 37 تا 50 نفر نوشته اند.
زمان ورود امامزاده شمس الدین به علویجه اصفهان دقیقا مشخص نیست، بیهقی در کتاب «لباب الانساب» می نویسد: «امامزاده شمس الدین به قصد خون خواهی برادرش (امام رضا علیه السلام) از مإمون، همراه سه هزار نفر از امامزادگان و فرزندانشان به سرپرستی «احمد بن موسی» (شاهچراغ) و محمد بن موسی در سال 202 هـ.ق از مدینه و از راه شیراز به ایران آمد و در استان فارس (شیراز) تحت تعقیب بنی العباس قرار گرفتند . حاکم شیراز اجازه ادامه مسیر را به «احمد بن موسی» و همراهانش نداد. سرانجام بین امامزادگان و حاکم شیراز جنگ درگرفت که عده ای شهید و برخی در نواحی کوهستانی فارس پراکنده شدند.
شمس الدین به سمت اصفهان حرکت می کند و به منطقه «عربستان» اصفهان می رسد. او وقتی مطمئن می شود که در این منطقه عشایر عرب ساکن هستند و سادات و شیعیان در «علوی جاه» مستقرند، تصمیم برماندن می گیرد و با معرفی خودش به یکی از شیعیان به نام حاج طاهر میهمان او می شود. وی مدتی در آن جا زندگی می کند تا این که در یکی از روزهای تابستان کنار نهری می رود و مشغول آب تنی می شود که توسط دشمنان اهل بیت علیهم السلام شناسایی و به شهادت می رسد و به وسیله علویون و میزبانش، حاج طاهر در محل فعلی ـ بر فراز کوه کوچکی که مشرف به علویجه است. ـ مدفون می شود. به مرور زمان، شیفتگان و شیعیان علوی ـ با توجه به کراماتی که با توسل به روح پرفتوح او می بینند.ـ بر فراز مرقد مطهرش گنبد و بارگاه مجللی بنا می کنند.
علویون برای تهیه خشت و گل ساختمان امامزاده با مشکل آب مواجه بودند. در مکاشفه ای که صورت می گیرد، به متولی امامزاده (مرحوم حاج وکیل قدم) در عالم رویا گفته می شود که در چند قدمی محل دفن امامزاده، چاه آبی وجود دارد که یک آجر مربع بزرگ روی آن قرار دارد که پس از بیدارشدن ، موضوع را عده ای از معتمدین محل در میان گذاشت و به اتفاق آن ها به جستجو پرداخت و نتیجه این کاوش، چاهی به عمق 17 متر و به قطر یک متر در دل سنگ پیدا می شود. قابل توجه است که آثار حفاری در این چاه وجود ندارد. زائران حرمش از آب این چاه برای شفای بیماران استفاده می کنند، که تاکنون بسیاری را شفا داده است. مردم درباره این امامزاده کرامات متعددی را برشمرده اند.
سید عباس رفیعی پور, فرهنگ کوثر، شماره 43، مهر 1379
