دانشنامه اسلامی
کتاب، مشتمل بر سه مقدمه از نویسنده و پس از آن اصطلاحات به ترتیب حروف الفباست. نویسنده در مقدمه کتاب مهم ترین منابعش را معاجم لغوی و تألیفات عبدالرحمن بدوی، اهوانی، زکی نجیب محمود، یاسین خلیل، عزمی اسلام، انیس منصور، محمود العالم، فؤاد زکریا، یوسف کرم، زکریا ابراهیم، و ابوالعلا عفیفی، ابوریده، کریم متی و محمدرضا مظفر و... دانسته است.
نویسنده در اولین مقدمه کتاب، حکمت را که به تعبیر قرآن «خیر کثیر» و به تعبیر روایات «گمشده مؤمن» است، همان فلسفه دانسته است. وی زبان حکمت یا فلسفه را والاترین زبان دانسته است. سپس به تاریخچه مصطلح نگاری فلسفی اشاره کرده و رساله «فی الحدود و الرسوم» کندی (متوفی 873م) را اولین قاموس مصطلحات دانسته است. جابر بن حیان (متوفی 776م) نیز با نوشتن رساله «فی الحدود» نقش غیر قابل انکاری در ایجاد مصطلح فلسفی داشته است.
وی سپس به کتاب های «مفاتیح العلوم» محمد خوارزمی (حدود سال 997م) و «رسالة الحدود» ابن سینا (متوفی 1037م)، و «التعریفات» جرجانی (متوفی 1001م) و «معیار العلم» غزالی (متوفی 1111م) و «المقابسات» توحیدی (متوفی بعد از 1010م) به عنوان دیگر آثار در این زمینه اشاره کرده است. همچنین خاطرنشان کرده است که ابن رشد با شرح مقاله پنجم از کتاب «مابعدالطبیعة» ارسطو با نام «مقالة الدال» که معجمی فلسفی مشتمل بر 30 مصطلح یونانی بود، مصطلحات را در فرهنگ های مختلف مورد بررسی قرار داد .
نویسنده همچنین در مقدمه چاپ اول، اهمیت نگارش کتابش را این گونه تشریح می کند: فرهنگ عربی نیاز مبرمی به معاجم فلسفی دارد و آنچه هم اکنون وجود دارد، عبارت است از: «المعجم الفلسفی» نوشته مراد وهبه و یوسف کرم (1971م) که معجمی کوچک و بسیط به لغات عربی، انگلیسی و فرانسوی است و نیز «المعجم الفلسفی» نوشته جمیل صلیبا در دو جلد که بزرگ تر و به زبان های عربی، فرانسوی، انگلیسی و لاتین تألیف شده است. وی سپس به نقائص این معاجم اشاره کرده و چنین نوشته که جمیل صلیبا با وجود استفاده از معاجم لالاند، فوکییه، تهانوی و جرجانی، در اقتباس مطالب به نام این منابع اشاره نکرده است. همچنین اشتباهات فراوانی به آن وارد شده؛ چراکه بعضی مصطلحات در زبان های اصلی آن و به ویژه در زبان لاتین بر مؤلف اشتباه شده است. او تأکید کرده که نهایت تلاشش را در رفع این اشکالات در این معجم نموده است .
