دانشنامه اسلامی
عبدالله بن محمد (حجازی ) (د ۱۰۹۶ق /۱۶۸۵م )، فقیه ، ادیب ، شاعر بود.معاصرین وی را ابن حجازی نیز نامیده اند.
محمد محبی ، خلاصة الاثر، ج۳، ص۷۲، قاهره ، ۱۲۸۴ق .
وی در حلب به دنیا آمد و ظاهراً در پرتو منزلت اجتماعی پدرش ، نزد مشهورترین دانشمندان آن روزگار، از جمله محمد بن حسن کواکبی مفتی حلب ، محمد امین لاری ، سیدمحمد تقی الدین حکیم و شیخ مصطفی زیباری تحصیل علم کرد.
فعالیت ها
در مدرسه حلاویه حلب به تدریس پرداخت و نیز نقابت اشراف آن شهر را برعهده گرفت و سرانجام به مقام قضا در دیار بکر رسید. در آن احوال ، وزیر الفاضل که از مراتب علمی و اجتماعی وی آگاهی یافته بود، او را نزد خود خواند.چندی نگذشت که اطرافیان بر وی حسد بردند و به حیله او را بر آن داشتند که از وزیر مقام قضا طلب کند.وزیر با آنکه درخواست عبدالله را بر بی مهری و دوری گزینی از خدمت حمل می کرد، قضای دیار بکر را به او سپرد.وی با آنکه در آن کار تجربه داشت ، در تدبیر امور عاجز ماند، چنانکه خود گوشه عُزلت گرفت و یکی از یاران را به کار قضا گماشت .جانشین او، چندان رشوه ستاند که عاقبت مردم شکایت به سلطان بردند و موجب عزل او شدند. این حادثه ، از قدر عبدالله نزد مردم به شدت کاست .
← سفر به روم
...
