معنی حینیه مطلقه

لغت نامه دهخدا

حینیه مطلقه. [ نی ی َ / ی ِ ی ِ م ُ ل َ ق َ / ق ِ ] ( ترکیب وصفی ،اِ مرکب ) قضیه موجهه بسیطه که در آن حکم شود بتحقق نسبت در موقعی که ذات موضوع متصف است بوصف عنوانی.رجوع به حینیه ممکنه و کشاف اصطلاحات الفنون شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] حینیه مطلقه یکی از اصطلاحات به کار رفته در علم منطق بوده و به معنای قضیه ای با جهت فعلیت مادام الوصف است.
قضیه حینیه مطلقه از اقسام قضایای مطلقه است و دلالت بر فعلیت نسبت، حین اتصاف ذات موضوع به وصف موضوع و عنوان آن دارد؛ مانند: هر پرنده ای بالفعل بال هایش را حین پرواز کردن حرکت می دهد. جهت قضیه حینیه مطلقه «فعلیت مادام اتصاف ذات موضوع به وصفش» است و نقیض قضیه عرفیه عامه محسوب می شود؛ مثل: قضیه حینیه مطلقه «بعضی محصلان ساعی نیستند بالفعل هنگامی که محصل اند» که نقیض این قضیه است: «هر محصلی مادامی که محصل است ساعی است بالدوام». قضیه حینیه مطلقه به لحاظ اشتراط جهتش به وصف و عنوان موضوع با مشروطه عامه و عرفیه عامه شباهت دارد.
مستندات مقاله
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است: • مجتهد خراسانی (شهابی)، محمود، رهبر خرد.• فرصت شیرازی، میرزا محمد، اشکال المیزان.• مظفر، محمدرضا، المنطق.
۱. ↑ فرصت شیرازی، میرزا محمد، اشکال المیزان، ص۸۴.۲. ↑ مظفر، محمدرضا، المنطق، ص۱۷۶.
...