دانشنامه اسلامی
ادیب صابر ترمذی، شهاب الدین صابر
شاعر. از شعرای نامی عهد سلاجقه بزرگ بود که اصل وی از بخارا و شیعی مذهب بود. وی بیشتر عمر خود را در خراسان گذراند و حزو خاصان دستگاه مجدالدین ابوجعفر علی بن حسین موسوی، رییس خراسان بود و به واسطه ی او مداحی سلطان سنجر را برگزید.
در شعر به سبک فرخی مایل بود. همچنین شعرا و فصحا مانند عبدالواسع جبلی و رشیدالدین و طواط و حکیم انوری و حکیم سوزنی به جهت متکلف و سهل و ممتنع بودن بیانش او را بسان استاد دانسته اند.
صابر در پایان زدگی به خوارزم رفت و قصایدی در مدح اتسز خوارزمشاه سرود و در همان دیار هنگامی که اتسز دو تن از فدائیان اسماعیلیه را مأمور کرد تا به زخم کارد جان سلطان سنجر را بگیرند، ادیب ماجرا را به سلطان خبر داد و اتسز هم به کیفر این عمل او بفرمود تا دست و پای وی را بسته در رود جیحون غرق کردند. از شاعران خراسان کسی نزدیکتر از او به روش فرخی یعنی سهل و ممتنع شعر نگفته است. «دیوان» وی شامل شش هزار و اندی بیت است.
