دانشنامه آزاد فارسی
گُرجی، ابوالقاسم
محقق علوم اسلامی و استاد دانشگاه. بعد از طی دورۀ مکتب خانه به فراگیری صرف و نحو، فقه، اصول، فلسفه، منطق، معانی و بیان پرداخت. از ۱۳۲۳ تا ۱۳۳۰ درس هایش را در نجف پی گرفت. ازجمله استادان او می توان از آقا شیخ ابراهیم امامزاده زیدی، آیت الله خویی، شیخ محمدرضا تنکابنی، میرزا محمدعلی شاه آبادی، شیخ محمدعلی کاظمی نام برد. دکتری خود را از دانشگاه تهران گرفت. پس از سه سال تدریس در دبیرستان های تهران، از ۱۳۳۶، در دانشکده های الهیات و حقوق و علوم سیاسی تهران تدریس کرد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، مدتی کوتاه رئیس دانشگاه تهران بود و چندین بار به مدیریت گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی و گروه فلسفه و حکمت اسلامی برگزیده شد. سال ها سرپرست گروه حقوق تطبیقی کشورهای اسلامی نیز بوده است. از آثارش: تصحیح تفسیر جوامع الجوامع شیخ طبرسی (۱۳۴۷ـ۱۳۶۱)؛ تصحیح الذریعة الی اصول الشریعة سید مرتضی (۱۳۴۶ش). صرف و نحو قرائت؛ تصحیح مسائل هامَّة من مسائل الخلاف شیخ طوسی (۱۳۴۴)؛ ترجمه و تلخیص عِدّة الاصول شیخ طوسی (مشهد، ۱۳۵۲)؛ تاریخ فقه و فقها (۱۳۷۵).
