لغت نامه دهخدا کبود طست. [ ک َ طَ ] ( اِ مرکب ) تشت کبود. || کنایه از آسمان است. ( برهان ) : خایه زر پرید مرغ آسااز پی این کبود طست آخر.خاقانی.و رجوع به کبود طشت شود.
