دانشنامه اسلامی
پس از قرآن، هیچ چیز در عالم اسلام، عزیزتر و شریف تر از کعبه معظمه نیست. و این مطلب نزد هر مسلمانی بدیهی است به طوری که بدون تردید هتک آن را گناه کبیره بلکه بعض مراتب آن را موجب ارتداد و کفر می دانند. چنانچه درباره ی قرآن مجید ذکر شد. صدوق (علیه الرحمه) از حضرت صادق (علیه السّلام) نقل می فرماید: «ان لله عزوجل حرمات ثلث لیس مثلهن شیء کتابه و هو حکمته و نوره و بیته الذی جعله قبلة للناس و عترة نبیکم؛ جز این نیست که برای خداوند سه چیز محترم است که در حرمت و شرافت و لزوم رعایت مثل آنها چیزی نیست: او، قرآن مجید است که حکمت خداوند و نور او است. دوم، خانه ی او است که آن را برای مردم قبله قرار داده است. سوم، عترت پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلّم).» و نیز فرموده: «ما خلق الله فی الارض بقعة احب الیه من الکعبة ولا اکرم علیه منها؛ خدا در زمین بقعه ای نیافرید که گرامی تر باشد نزد او از کعبه.» و بالجمله نزد هر مسلمان دینداری، ضروری و بدیهی است که اهانت به کعبه گناهی بس بزرگ است بلکه لزوم و وجوب رعایت احترام تمام شهر مکه بلکه تمام حرم (که قرقگاه الهی است) ظاهر و روشن است.علاوه بر این، بر کبیره بودن این گناه نص وارده شده و صریحاً پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) می فرماید: «از گناهان کبیره، حلال و مباح دانستن ترک رعایت و حرمت بیت الله الحرام است و می فرماید: و استحلال البیت الحرام.» و در سوره مائده می فرماید: «یا ایها الذین آمنوا لاتحلوا شعائر الله.» در تفسیر المیزان می نویسد: احلال یعنی مباح دانستن که ملازم است با بی مبالاتی نسبت به حرمت و منزلت هر چیز، و معنی احلال شعائر الله محترم نشمردن شعائر الهی و ترک آنها است. و شکی نیست که کعبه ی معظمه، اعظم شعائر الهی است.در سوره حج می فرماید: «و من یعظم حرمات الله فهو خیر له عند ربه؛ و هر کس حرمت های خدا را بزرگ دارد، او را بهتر و نیکوتر باشد نزد پروردگارش.» بعضی از مفسرین فرموده اند: مراد از حرمات الله در این آیه شریفه، کعبه معظمه که بیت الله الحرام است و مسجد الحرام و مکه معظمه که بلد حرام است و شهر حرام و تمام حرم است.
مراتب هتک آن
چنانچه اشاره شد، بعضی مراتب هتک آن، موجب ارتداد و کفر است. مانند خراب کردن یا ملوث نمودن آن عمداً به نجاست. و مانند آنچه در بحث هتک قرآن ذکر شد. اما در اینجا به پاره ای از مراتب هتک، در ضمن چند فرع اشاره می شود:
← الحاد در حرم
۱. ↑ صدوق، محمد بن علی، خصال صدوق،، ص۱۴۶.
...
